Reunion ruim 3 weken
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
06 November 2002 | Réunion, Saint-Denis
(Zie voor foto's en verslagen ook onze website: http://www.devrede.net/reunion/index.htm)
Aankomst te Saint-Denis (18 oktober)
Tis even wennen met zo een Frans toetsenbord, maar we gaan er toch maar even voor zitten in Cilaos, in het plaatselijke bibliotheekje, voor een verslag van onze reis tot nu toe. We zijn vrijdag goed aangekomen op Roland Garros (geboren op Réunion en de eerste die begin vorige eeuw de Middellandse zee is overgevlogen en blijkbaar inspiratiebron voor degene die in Parijs een paar tennisbanen moest aanleggen). We hebben donderdag het royale aanbod van Air France om een dag later vanuit Parijs te vertrekken (€ 1.200 plus hotelovernachting) toch maar afgeslagen.
Saint-Denis is een klein, druk plaatsje, waar we nu maar even zijn geweest. We hebben vooral de laatste voorbereidingen voor de wandeltocht getroffen, geslapen, inkopen gedaan en alvast het hotel voor de laatste nacht weer gereserveerd. Het zonnetje schijnt hier in ieder geval en er staat een stevig zeebriesje (iets anders hebben ze hier ook niet; als het briest, komt het van zee).
Verder hebben we nog een strenge selectie op onze bagage toegepast, onder het motto van 'Meer is minder'. Zoals later zal blijken, waren we toch nog iets te tolerant in onze selectie.
Op reis naar Maido (19 oktober)
Vanuit Saint-Denis met de bus naar Maido gegaan, over de duurste weg van Frankrijk: deze loopt langs de zeer grillige westkust van Réunion en moet een aantal grote lavageulen overbruggen, die bij regen in brede watervallen veranderen. Verder ligt er nog een bergje in de weg. Prachtig gezicht overigens vanuit de bus.
In Parc Maido zitten we in een enorm mooie bungalow met uitzicht over een deel van het eiland en de zee. Veel bloemen en bomen en deze verspreiden lekkere geuren.
Maido (20 oktober)
Vandaag een lui dagje. Met de auto vervoerd naar Piton de Maido (2.200 m), een top met mooi uitzicht over Cirque de Mafate. Dit is een van de drie erosiedalen van de (niet meer actieve) vulkaan Piton des Neiges (rond de 3.000 m, en het hoogste punt van het eiland). Het cirque is voor te stellen als een grote kom met doorsnede van ongeveer 10 km, met daarin lagere heuvels en een paar gehuchten. Cirque de Mafate is alleen te voet of per helicopter te bereiken en wij zullen er een paar dagen rondwandelen de komende dagen. Van bovenaf lijkt het of je naar een soort maquette kijkt, donker vulkaangebergte met scherpe randen en lijnen en sterk contrasterende zon- en schaduweffecten. Een fraai gezicht.
De terugweg (8 km over een makkelijk begaanbaar pad) hebben we te voet gedaan, tussen picknickende Reunionisten (of hoe we de inwoners van dit eiland in het Nederlands dan ook mogen noemen, eigenlijk zijn het ook gewoon Fransen).
Inderdaad Chris, hier is afgelopen week-end een Nederlander (val in ravijn) en ook een Fransman (hartaanval) verongelukt tijdens de Grand Raid: een snelwandel- ren- en klimtocht van 125 km in 2 dagen over Grande Randonnée-parcours, ook door de cirques. Na drie wandeldagen over een deel van dit parcours, uhhh ongeveer 20 km afgelegd te hebben en bekaf, vinden wij die lui dan ook gewoon hartstikke gek (gewoon jaloezie). De winnaar heeft er overigens 17 uur over gedaan, de laatste die de eindstreep haalde, 60.
Van Maido naar Roche Plate (21 oktober)
Vandaag begint het echte werk. Om 9.15 vertrek vanaf Sentier de Roche Plate, 200 m lager gelegen dan Maido. De bedoeling is eigenlijk dat we na een kort klimmetje lange tijd dalen tot Roche Plate, gelegen op 1.100 m. Dus zo'n 900 m dalen. Echter verkeerde keuze gemaakt bij een splitsing, zodat we op een gegeven moment op de Piton de Maido aankwamen, met het mooie uitzicht dat we de dag ervoor ook al hadden gezien.
Vervolgens dus 1.100 m dalen (de Mafate-kom in), over een zeer steil en moeilijk begaanbaar pad. Mooie vuurdoop van onze eerste tocht met bepakking. Daar had vooral ik, Wendy, het nogal zwaar mee (blijkbaar hoor ik met mijn conditie niet tot de gemiddelde mens die zo'n eenzesde van zijn lichaamsgewicht (in mijn geval 9 kg), zou moeten kunnen meesjouwen). Dit zal ik vooral me de dag erna opbreken.
Verder is de omgeving erg groen, een afwisselend landschap en we hebben mooi uitzicht, tenminste zolang het duurt. Réunion kent 200 microklimaten en in de Mafate geldt dat het tussen 6.00 's ochtends en 13.00 stralende blauw en ook erg warm is, maar daarna trekt het heel snel helemaal dicht. Dit blijkt inderdaad ook alle dagen erna het geval te zijn.
Om 16.00 komen we aan te Roche Plate, waar onze eerste gite is. Mafate is zeer dun bevolkt, ieder gehucht wordt bewoond door hooguit enkele tientallen families. Pas vrij kort beschikken de inwoners over elektriciteit (via zonnepanelen), maar koken doen ze nog steeds op houtvuur. De gardien van de gite heeft voor ons een lekkere maaltijd klaargemaakt en toen lekker slapen.
Van Roche Plate naar Marla (22 oktober)
Op naar La Nouvelle, dat was het plan! Bij het Maison de Montagne in Saint-Denis hadden we al vernomen dat de gebruikelijke (lees: de korte) route geblokkeerd was vanwege een cycloon, vandaar dat we een omweg moesten gaan maken (geschat op 7 uur bij het Maison de Montagne). En nu moeten we stoppen voor de biebmeneer, wordt vervolgd....
Nu dus... op maandag 28 oktober.... Dus om 8.00 vol goede moed begonnen . Op zich redelijk pad, maar gezien mijn inspanningen van de dag ervoor was ik niet vooruit te branden (vitesse d'escargot). Tja, toen toch maar een deel van mijn bagage overgeheveld naar die rug waar dat allemaal veel beter op paste (ja, dit ga ik nog lang horen...).
Overigens liepen we door prachtig groen landschap dat later overging naar een ruig landschap en in een rivierbedding, gevolgd door een stevige klim. Mooie, ruige steenpartijen en waterval (Trois roches).
In de loop van de middag werd duidelijk dat ik misschien met moeite het eindpunt kon halen in La Nouvelle, maar de geplande tocht van de volgende dag van La Nouvelle naar Marla zag ik niet zo zitten. Dus we besloten naar een hut te gaan die net voor Nouvelle lag (Plaine de Sable), hoewel die vol was (desnoods in de gang/het gras liggen, n'importe). Dit zou dan zowel de tocht van vandaag verkorten als die van morgen (een echte 'win win').
Het begon al aardig mistig te worden en.... we misten dus de afslag naar Plaine de Sable.... Ondertussen waren we al een aardig eind op weg naar de bestemming van morgen: Marla. We kwamen een groepje Fransen tegen die dezelfde afslag gemist hadden, maar zij besloten wel terug te gaan naar Plaine de Sable. Wij besloten door te lopen naar Marla, zodat we morgen een rustdag konden inlassen (eigenlijk gewoon een prettige vorm van verdwalen dus, ik was er wel blij mee achteraf). Zij leenden ons hun tentje (zij zouden de volgende dag naar Marla komen en dan konden we de tent teruggeven). Marcel dus nog een tent in zijn nek en op naar boven, naar Marla. Daar arriveerden we rond zessen en zetten we het tentje op bij wat later een school bleek te zijn. Marla ligt op 1.600 m en het was intussen flink afgekoeld. Dus alles wat in onze rugzak zat en van stof was aangetrokken en toen maar op het tentzeil gaan liggen. Tja, weer een kampeerervaring rijker...
Marla (23 oktober)
Door het zonnetje werden we al vroeg, uhhh 'wakker worden' kan ik niet zeggen want geslapen hebben we niet echt, de tent uitgelokt om op te warmen. En konden we ook zien waar we waren aanbeland. Dat was de moeite waard. Vandaag een rustdag dus! Marla is een piepklein dorpje (nog geen tien huizen), maar met een winkel/bar, een plek waar dus veel wandelaars even halt houden om wat te drinken, proviand in te slaan. We komen overigens vooral veel Franse wandelaars tegen (95%). Veel van hen zijn naar Réunion gekomen om hier te werken (artsen en leraren, daar is hier nl. een enorm gebrek aan) en verkennen een beetje hun nieuwe bestemming. Fransen op Réunion afkomstig uit de 'Métropole' (Parijs en wat daar omheen ligt) worden 'z'oreils' genoemd. Verder nog een handjevol Zwiters, Duitsers en Engelsen (tot nu toe nog geen Nederlanders tegengekomen). In de loop van de middag kunnen we de gite in en geven we de tent terug aan de Franse groep van gisteren.
Van Marla naar Cilaos (24 oktober)
Vandaag om 6.00 vertrokken om vanaf Marla (1.600m) de Col de Taibit (hoogste punt 2.082m) te lopen. In feite lopen we nu uit de kom van Cirque de Mafate naar de volgende cirque: Cirque de Cilaos. Deze tocht is licht over een goed pad (een 'oeufke' dus) en we genieten van een prachtige zonsopgang. Ik val in herhaling, maar het landschap is echt steeds mooi, gevarieerd en blijft boeiend. Vervolgens lopen we naar beneden (1.150m) en liften het laatste stukje naar Cilaos. Daar komen we om 12.00 aan.
Cilaos is een redelijk grote plaats, vrij toeristisch vanwege thermale baden. In het piepkleine plaatselijke biebje gaan we nog even internetten (in de bergen is er nauwelijks internettoegang, alleen aan de kust in de grote plaatsen). Tegen vieren worden we gevraagd te stoppen. We hoeven echter niets te betalen voor de internettoegang. Het is nl een service van de bieb, die bij uitzondering aan toeristen beschikbaar wordt gesteld, met een maximumtijd van 20 minuten. Horen we achteraf dus... Waarom wij een uitzondering zijn en ze ons niet na 20 minuten hebben gewaarschuwd (we hebben er echt langer gezeten): 'mi coné pa' ('ik weet het niet' in het Creools). Verder hebben we onszelf getrakteerd op een royale tube Baume de Bernard voor de spiertjes en ander eten dan worst met rijst met linzen. Ook de luxe van bed en badkamer in een heus hotel kunnen we zeer waarderen.
Van Cilaos naar Caverne Dufour (25 oktober)
Vandaag staat een pittige tocht op het programma: van Cilaos (1.150m) naar Piton des Neiges (3.070m, hoogste punt op het eiland) en vervolgens dalen naar de Caverne Dufour (2.478m). Voordat we weggaan uit Cilaos, doen we nogmaals een selectie op onze bagage omdat Marcel na twee dagen zeulen van een deel van mijn bagage zijn rug toch enigszins begint te voelen. Zelfs de allerdunste leesboeken, reisboekje en meeste toiletspullen vallen nu af. Gelukkig zijn de laatste 600m stijgen en dalen bij deze tocht zonder rugzak; die kunnen we namelijk droppen in de gite Caverne Dufour.
We vertrekken om 7.00 en het gaat gesmeerd. Weer een steil maar redelijk begaanbaar pad tot aan de gite, maar gelukkig lopen we wel een groot deel van de ochtend in de schaduw, want het is loeiheet. Bij de gite tijd voor en soepje en daarna flink klauteren naar het hoogste punt van de vulkaan Piton des Neiges. Het verloop in begroeiing gedurende deze dag is groot: beneden tropische vegetatie, tamarindenbossen, struiken en daarna alleen maar lavasteen. Ik merk wel dat die lucht boven een stuk ijler is (daar gooi ik mijn gehijg tenminste op, maar Marcel zegt dat ik nog in de ontkenningsfase zit om te accepteren dat ik gewoon een watje ben). Boven aangekomen hebben we het gevoel op de top van de wereld te zitten, met uitzicht over het eiland (helaas beperkt zicht door bewolking). De zwarte vulkaantoppen die boven de wolken uitsteken zijn een prachtig gezicht.
Weer in de hut aangekomen (precies op tijd voor het diner om 18.30) eten we weer (hoe kan het ook anders...) rijst met worst en linzen en rougail. Rond achten is er lichtelijke paniek in de hut omdat enkele gasten nog niet in de hut zijn gearriveerd. Een van de aanwezigen heeft ze laat in de middag halverwege Cilaos en de hut nog gezien in zichtbaar vermoeide toestand. Na half zeven is het pikdonker en het koelt 's nachts flink af, dus er wordt gelijk aktie ondernomen. De volgende dag horen we dat ze gelukkig zijn gevonden: ze waren vermoeid, overvallen door de duisternis en hadden geen lamp bij zich.
Van Caverne Dufour naar Hell-Bourg (26 oktober)
De tocht van Caverne Dufour (2.478m) naar Hell-Bourg (930m)is de laatste van onze huttentocht en voert van Cirque de Cilaos naar Cirque de Salazie. Weer een heel ander landschap en hier is een vochtig microklimaatje. We vertrekken 8.00 en zijn om 15.00 in Hell-Bourg. Dit is een mooi dorp dat vooral floreerde in de 19e eeuw, vanwege de aanwezige thermale baden. Uit die tijd zijn nog veel mooie Creoolse huizen overgebleven. Na een cycloon zijn de baden echter weggevaagd en Hell-Bourg werd een dorpje van weinig betekenis. Dit is het eerste dorp van de Franse overzeese gebieden dat door Frankrijk is uitgeroepen tot 'Le Plus beau village de la France' en daar zijn ze hier erg trots op. We zitten in een zeer fraaie en gezellige gite (met eigen slaapkamer in plaats van de slaapzalen die we zijn gewend). En we eten weer..., maar nu wel op zijn lekkerst!
Van Hell-Bourg naar Saint Gilles-les-Bains (27 oktober)
Vanochtend gelift naar Saint-André en daar de bus naar Saint-Denis genomen. Daar hebben we even spulletjes opgehaald en toen op naar Saint-Gilles. We stappen ergens langs de snelweg uit en onze accomodatie blijkt te liggen op een industrieterrein naast de 'Kwiek' (Quick). Bij binnenkomst worden we erg verrast door het contrast met onze vorige accomodatie. We zitten hier in een luxe hotel, met een kamer vijf stappen van het zwembad af. Allemaal netjes aangekleed, vele activiteiten, veel toeters en bellen, kortom hier zouden we uit ons zelf nooit terecht komen. Maar toch wel lekker om even te relaxen. Saint-Gilles is verder tja, zoiets als Scheveningen (alleen wat hogere golven/temperatuur).
Saint-Gilles-les Bains (28 oktober)
Vandaag geluierd bij het zwembad. Zelfs niet meegedaan aan de aquafitness die gegeven werd, hoewel het toch mijn bodyshapedag is op maandag. En natuurlijk in een Internetcafé gezeten en onze verslagen bijgewerkt. We vragen ons overigens af hoe het zit met ons demissionaire kabinet? Missen we veel? Hier laten we het voorlopig weer even bij. Morgen huren we een auto en gaan we de rest van het eiland verkennen.
Saint-Pierre en volcan de Fournaise (29-31 oktober)
Drie dagen in Saint-Pierre vertoefd, weer een kustplaats, in het zuiden van Réunion. De kust hebben we steeds wel snel gezien, maar van hieruit is het makkelijk om naar het beginpunt voor de wandeling naar de vulkaan de Fournaise (rond de 2.600m) te gaan. Dit is de enige vulkaan op dit eiland die nog wel eens actief is. Om 7.45 dus: berrugg op! (mèh dat is neet errug). 13 km en 400 meter hoogteverschil, over keien (maar die lavastenen heb je goede grip op, loopt perfect). Heel onwerkelijk landschap waar we in terecht kwamen: donkerbruine en zwarte lavastenen; het heet niet voor niets 'Le Grand brûlé'. Nauwelijks begroeiing. We zijn er nog nooit geweest, maar het lijkt ons een echt maanlandschap. De krater zelf (gelukkig niet in de wolken) is ook imposant, maar toch niet zozeer als het landschap eromheen. Tijdens onze tocht (tot 12.45) zijn ook zowat alle microklimaten de revue gepasseerd: stralende blauwe lucht en zon, bewolking, mist, miezerregen, warmte, kou. En nu weer terug Saint-Pierre is het weer prachtig weer. Morgen rijden we in onze Ford Fiesta (weer eens wat anders dan een Clio) een kustroute en vervolgens gaan we de bergen weer in vanuit Saint-Benoit (alle wat grotere kustplaatsen zijn naar heiligen genoemd). Zometeen eens op zoek naar een lekker ijsje.
Leuk overigens om al die mail en gastenboekreacties te lezen. We zijn wel vereerd met zo'n bericht van onze ex-minister- president. We overwegen om hem een kaartje te sturen, maar we weten nou zijn adres natuurlijk niet meer. Ook in Frankrijk is zijn Harry Potter-imago doorgedrongen. En in Le Monde werd Pim Fortuyn de leider de partij van de virtuele democratie genoemd :-))
Plaine des Palmistes: Premier Village (1-4 november)
Sinds een paar dagen zitten we op de Plaine des Palmistes, in het dorpje Premier Village (bij gebrek aan fantasie voor dorpsnamen zijn zijn ze hier maar overgestapt op rangtelwoorden, het loopt door tot Vingt-troisième). Ook al zo een dag of drie regen en mist, die zo onderhand macrovormen heeft aangenomen en zich dus niet slechts beperkt tot Palmistes. Tussen de regenbuien door wandelen we wat, we zitten nu in een gebied met veel watervallen. Echter ons plan om naar Trou de Fer te gaan (een imposant soort trechterdal met aan alle kanten watervallen) hebben we nog niet kunnen uitvoeren. Maar misschien morgen wel.
Overigens zitten we hier in een uitstekend table de hote, bij een gastvrije familie. De mensen op Réunion zijn so wie so erg aardig, behulpzaam, belangstellend en altijd in voor een praatje. Soms versta ik echter helemaal niets van, ook als die Creolen toch echt hun best doen Algemeen Beschaafd Frans te spreken en kom ik niet verder dan 'bin oui?', 'bin non?' en 'c'est pàs vrai'. We eten hier (vooral bij de familie in Palmistes) voortreffelijk. Dat wordt straks weer wennen in Nederland, zonder rhum arrangé (of ander eigen gebrouwen mengsels die door ons meestal niet nader te duiden zijn), of de lekkere snackjes die je 's middags hier overal krijgt: samoussas, piment farci, bonbons piments, nems, bochons).
Morgen vertrekken we (al dan niet na een bezoek aan Trou de Fer) naar de kust, woensdag leveren we de auto weer in en dan zit het er weer op...
Aan de kust (5-6 november)
Hier dan het laatste verslag vanuit Saint-Denis. Onze tweede en laatste poging voor Trou de Fer gisteren is op niets uitgelopen. Maandagavond en -nacht was het hier echt noodweer: onweer en gigantische plensbuien, echt nog nooit meegemaakt. Ook de locals zeiden dat dit toch wel erg hevig was. Gelukkig geen wind, dus geen cycloongevaar (is het nu ook niet het seizoen voor). Wij verwachtten dan ook in een soort van zwembad wakker te worden dinsdag, maar het water was ook weer erg snel afgevoerd. Alleen wel in de lagere gebieden wegen overstroomd/geblokkeerd door puin. Optimistisch als we zijn, zijn we dinsdag toch maar richting Trou de Fer gereden, maar er was zoveel mist en regen onderweg dat we al snel besloten om om te draaien omdat we geen zin hadden om ons vier uur nat te laten regenen met grote kans op nul komma nul zicht bij het Trou de Fer. Dus maar naar de kust gereden waar het in de middag weer opklaarde en het zelfs zonnig werd (niets is veranderlijker dan het weer in Réunion).
's Avonds gegeten bij Blandine en Nicolas in Ravine des Cabris. Tijdens onze wandelweek hebben we hen ontmoet in de gite Roche Plate. Ze komen uit Lyon en wonen sinds half jaar in Réunion waar hij bezig is met zijn co-schappen en zij als docente Engelse les gaat geven op een middelbare school. Leraren uit de 'metropole' krijgen hier overigens extra 'punten' (voor o.a. pensioenopbouw) wanneer ze een tijd les gaan geven in een DOM. Niet gek.
En toen weer op naar Saint-Gilles, want daar moesten we vanochtend de auto inleveren. Daarna zijn we met de bus naar Saint-Denis gegaan, van waaruit we morgen naar Nederland vertrekken.
(Zie voor foto's en verslagen ook onze website: http://www.devrede.net/reunion/index.htm)
Aankomst te Saint-Denis (18 oktober)
Tis even wennen met zo een Frans toetsenbord, maar we gaan er toch maar even voor zitten in Cilaos, in het plaatselijke bibliotheekje, voor een verslag van onze reis tot nu toe. We zijn vrijdag goed aangekomen op Roland Garros (geboren op Réunion en de eerste die begin vorige eeuw de Middellandse zee is overgevlogen en blijkbaar inspiratiebron voor degene die in Parijs een paar tennisbanen moest aanleggen). We hebben donderdag het royale aanbod van Air France om een dag later vanuit Parijs te vertrekken (€ 1.200 plus hotelovernachting) toch maar afgeslagen.
Saint-Denis is een klein, druk plaatsje, waar we nu maar even zijn geweest. We hebben vooral de laatste voorbereidingen voor de wandeltocht getroffen, geslapen, inkopen gedaan en alvast het hotel voor de laatste nacht weer gereserveerd. Het zonnetje schijnt hier in ieder geval en er staat een stevig zeebriesje (iets anders hebben ze hier ook niet; als het briest, komt het van zee).
Verder hebben we nog een strenge selectie op onze bagage toegepast, onder het motto van 'Meer is minder'. Zoals later zal blijken, waren we toch nog iets te tolerant in onze selectie.
Op reis naar Maido (19 oktober)
Vanuit Saint-Denis met de bus naar Maido gegaan, over de duurste weg van Frankrijk: deze loopt langs de zeer grillige westkust van Réunion en moet een aantal grote lavageulen overbruggen, die bij regen in brede watervallen veranderen. Verder ligt er nog een bergje in de weg. Prachtig gezicht overigens vanuit de bus.
In Parc Maido zitten we in een enorm mooie bungalow met uitzicht over een deel van het eiland en de zee. Veel bloemen en bomen en deze verspreiden lekkere geuren.
Maido (20 oktober)
Vandaag een lui dagje. Met de auto vervoerd naar Piton de Maido (2.200 m), een top met mooi uitzicht over Cirque de Mafate. Dit is een van de drie erosiedalen van de (niet meer actieve) vulkaan Piton des Neiges (rond de 3.000 m, en het hoogste punt van het eiland). Het cirque is voor te stellen als een grote kom met doorsnede van ongeveer 10 km, met daarin lagere heuvels en een paar gehuchten. Cirque de Mafate is alleen te voet of per helicopter te bereiken en wij zullen er een paar dagen rondwandelen de komende dagen. Van bovenaf lijkt het of je naar een soort maquette kijkt, donker vulkaangebergte met scherpe randen en lijnen en sterk contrasterende zon- en schaduweffecten. Een fraai gezicht.
De terugweg (8 km over een makkelijk begaanbaar pad) hebben we te voet gedaan, tussen picknickende Reunionisten (of hoe we de inwoners van dit eiland in het Nederlands dan ook mogen noemen, eigenlijk zijn het ook gewoon Fransen).
Inderdaad Chris, hier is afgelopen week-end een Nederlander (val in ravijn) en ook een Fransman (hartaanval) verongelukt tijdens de Grand Raid: een snelwandel- ren- en klimtocht van 125 km in 2 dagen over Grande Randonnée-parcours, ook door de cirques. Na drie wandeldagen over een deel van dit parcours, uhhh ongeveer 20 km afgelegd te hebben en bekaf, vinden wij die lui dan ook gewoon hartstikke gek (gewoon jaloezie). De winnaar heeft er overigens 17 uur over gedaan, de laatste die de eindstreep haalde, 60.
Van Maido naar Roche Plate (21 oktober)
Vandaag begint het echte werk. Om 9.15 vertrek vanaf Sentier de Roche Plate, 200 m lager gelegen dan Maido. De bedoeling is eigenlijk dat we na een kort klimmetje lange tijd dalen tot Roche Plate, gelegen op 1.100 m. Dus zo'n 900 m dalen. Echter verkeerde keuze gemaakt bij een splitsing, zodat we op een gegeven moment op de Piton de Maido aankwamen, met het mooie uitzicht dat we de dag ervoor ook al hadden gezien.
Vervolgens dus 1.100 m dalen (de Mafate-kom in), over een zeer steil en moeilijk begaanbaar pad. Mooie vuurdoop van onze eerste tocht met bepakking. Daar had vooral ik, Wendy, het nogal zwaar mee (blijkbaar hoor ik met mijn conditie niet tot de gemiddelde mens die zo'n eenzesde van zijn lichaamsgewicht (in mijn geval 9 kg), zou moeten kunnen meesjouwen). Dit zal ik vooral me de dag erna opbreken.
Verder is de omgeving erg groen, een afwisselend landschap en we hebben mooi uitzicht, tenminste zolang het duurt. Réunion kent 200 microklimaten en in de Mafate geldt dat het tussen 6.00 's ochtends en 13.00 stralende blauw en ook erg warm is, maar daarna trekt het heel snel helemaal dicht. Dit blijkt inderdaad ook alle dagen erna het geval te zijn.
Om 16.00 komen we aan te Roche Plate, waar onze eerste gite is. Mafate is zeer dun bevolkt, ieder gehucht wordt bewoond door hooguit enkele tientallen families. Pas vrij kort beschikken de inwoners over elektriciteit (via zonnepanelen), maar koken doen ze nog steeds op houtvuur. De gardien van de gite heeft voor ons een lekkere maaltijd klaargemaakt en toen lekker slapen.
Van Roche Plate naar Marla (22 oktober)
Op naar La Nouvelle, dat was het plan! Bij het Maison de Montagne in Saint-Denis hadden we al vernomen dat de gebruikelijke (lees: de korte) route geblokkeerd was vanwege een cycloon, vandaar dat we een omweg moesten gaan maken (geschat op 7 uur bij het Maison de Montagne). En nu moeten we stoppen voor de biebmeneer, wordt vervolgd....
Nu dus... op maandag 28 oktober.... Dus om 8.00 vol goede moed begonnen . Op zich redelijk pad, maar gezien mijn inspanningen van de dag ervoor was ik niet vooruit te branden (vitesse d'escargot). Tja, toen toch maar een deel van mijn bagage overgeheveld naar die rug waar dat allemaal veel beter op paste (ja, dit ga ik nog lang horen...).
Overigens liepen we door prachtig groen landschap dat later overging naar een ruig landschap en in een rivierbedding, gevolgd door een stevige klim. Mooie, ruige steenpartijen en waterval (Trois roches).
In de loop van de middag werd duidelijk dat ik misschien met moeite het eindpunt kon halen in La Nouvelle, maar de geplande tocht van de volgende dag van La Nouvelle naar Marla zag ik niet zo zitten. Dus we besloten naar een hut te gaan die net voor Nouvelle lag (Plaine de Sable), hoewel die vol was (desnoods in de gang/het gras liggen, n'importe). Dit zou dan zowel de tocht van vandaag verkorten als die van morgen (een echte 'win win').
Het begon al aardig mistig te worden en.... we misten dus de afslag naar Plaine de Sable.... Ondertussen waren we al een aardig eind op weg naar de bestemming van morgen: Marla. We kwamen een groepje Fransen tegen die dezelfde afslag gemist hadden, maar zij besloten wel terug te gaan naar Plaine de Sable. Wij besloten door te lopen naar Marla, zodat we morgen een rustdag konden inlassen (eigenlijk gewoon een prettige vorm van verdwalen dus, ik was er wel blij mee achteraf). Zij leenden ons hun tentje (zij zouden de volgende dag naar Marla komen en dan konden we de tent teruggeven). Marcel dus nog een tent in zijn nek en op naar boven, naar Marla. Daar arriveerden we rond zessen en zetten we het tentje op bij wat later een school bleek te zijn. Marla ligt op 1.600 m en het was intussen flink afgekoeld. Dus alles wat in onze rugzak zat en van stof was aangetrokken en toen maar op het tentzeil gaan liggen. Tja, weer een kampeerervaring rijker...
Marla (23 oktober)
Door het zonnetje werden we al vroeg, uhhh 'wakker worden' kan ik niet zeggen want geslapen hebben we niet echt, de tent uitgelokt om op te warmen. En konden we ook zien waar we waren aanbeland. Dat was de moeite waard. Vandaag een rustdag dus! Marla is een piepklein dorpje (nog geen tien huizen), maar met een winkel/bar, een plek waar dus veel wandelaars even halt houden om wat te drinken, proviand in te slaan. We komen overigens vooral veel Franse wandelaars tegen (95%). Veel van hen zijn naar Réunion gekomen om hier te werken (artsen en leraren, daar is hier nl. een enorm gebrek aan) en verkennen een beetje hun nieuwe bestemming. Fransen op Réunion afkomstig uit de 'Métropole' (Parijs en wat daar omheen ligt) worden 'z'oreils' genoemd. Verder nog een handjevol Zwiters, Duitsers en Engelsen (tot nu toe nog geen Nederlanders tegengekomen). In de loop van de middag kunnen we de gite in en geven we de tent terug aan de Franse groep van gisteren.
Van Marla naar Cilaos (24 oktober)
Vandaag om 6.00 vertrokken om vanaf Marla (1.600m) de Col de Taibit (hoogste punt 2.082m) te lopen. In feite lopen we nu uit de kom van Cirque de Mafate naar de volgende cirque: Cirque de Cilaos. Deze tocht is licht over een goed pad (een 'oeufke' dus) en we genieten van een prachtige zonsopgang. Ik val in herhaling, maar het landschap is echt steeds mooi, gevarieerd en blijft boeiend. Vervolgens lopen we naar beneden (1.150m) en liften het laatste stukje naar Cilaos. Daar komen we om 12.00 aan.
Cilaos is een redelijk grote plaats, vrij toeristisch vanwege thermale baden. In het piepkleine plaatselijke biebje gaan we nog even internetten (in de bergen is er nauwelijks internettoegang, alleen aan de kust in de grote plaatsen). Tegen vieren worden we gevraagd te stoppen. We hoeven echter niets te betalen voor de internettoegang. Het is nl een service van de bieb, die bij uitzondering aan toeristen beschikbaar wordt gesteld, met een maximumtijd van 20 minuten. Horen we achteraf dus... Waarom wij een uitzondering zijn en ze ons niet na 20 minuten hebben gewaarschuwd (we hebben er echt langer gezeten): 'mi coné pa' ('ik weet het niet' in het Creools). Verder hebben we onszelf getrakteerd op een royale tube Baume de Bernard voor de spiertjes en ander eten dan worst met rijst met linzen. Ook de luxe van bed en badkamer in een heus hotel kunnen we zeer waarderen.
Van Cilaos naar Caverne Dufour (25 oktober)
Vandaag staat een pittige tocht op het programma: van Cilaos (1.150m) naar Piton des Neiges (3.070m, hoogste punt op het eiland) en vervolgens dalen naar de Caverne Dufour (2.478m). Voordat we weggaan uit Cilaos, doen we nogmaals een selectie op onze bagage omdat Marcel na twee dagen zeulen van een deel van mijn bagage zijn rug toch enigszins begint te voelen. Zelfs de allerdunste leesboeken, reisboekje en meeste toiletspullen vallen nu af. Gelukkig zijn de laatste 600m stijgen en dalen bij deze tocht zonder rugzak; die kunnen we namelijk droppen in de gite Caverne Dufour.
We vertrekken om 7.00 en het gaat gesmeerd. Weer een steil maar redelijk begaanbaar pad tot aan de gite, maar gelukkig lopen we wel een groot deel van de ochtend in de schaduw, want het is loeiheet. Bij de gite tijd voor en soepje en daarna flink klauteren naar het hoogste punt van de vulkaan Piton des Neiges. Het verloop in begroeiing gedurende deze dag is groot: beneden tropische vegetatie, tamarindenbossen, struiken en daarna alleen maar lavasteen. Ik merk wel dat die lucht boven een stuk ijler is (daar gooi ik mijn gehijg tenminste op, maar Marcel zegt dat ik nog in de ontkenningsfase zit om te accepteren dat ik gewoon een watje ben). Boven aangekomen hebben we het gevoel op de top van de wereld te zitten, met uitzicht over het eiland (helaas beperkt zicht door bewolking). De zwarte vulkaantoppen die boven de wolken uitsteken zijn een prachtig gezicht.
Weer in de hut aangekomen (precies op tijd voor het diner om 18.30) eten we weer (hoe kan het ook anders...) rijst met worst en linzen en rougail. Rond achten is er lichtelijke paniek in de hut omdat enkele gasten nog niet in de hut zijn gearriveerd. Een van de aanwezigen heeft ze laat in de middag halverwege Cilaos en de hut nog gezien in zichtbaar vermoeide toestand. Na half zeven is het pikdonker en het koelt 's nachts flink af, dus er wordt gelijk aktie ondernomen. De volgende dag horen we dat ze gelukkig zijn gevonden: ze waren vermoeid, overvallen door de duisternis en hadden geen lamp bij zich.
Van Caverne Dufour naar Hell-Bourg (26 oktober)
De tocht van Caverne Dufour (2.478m) naar Hell-Bourg (930m)is de laatste van onze huttentocht en voert van Cirque de Cilaos naar Cirque de Salazie. Weer een heel ander landschap en hier is een vochtig microklimaatje. We vertrekken 8.00 en zijn om 15.00 in Hell-Bourg. Dit is een mooi dorp dat vooral floreerde in de 19e eeuw, vanwege de aanwezige thermale baden. Uit die tijd zijn nog veel mooie Creoolse huizen overgebleven. Na een cycloon zijn de baden echter weggevaagd en Hell-Bourg werd een dorpje van weinig betekenis. Dit is het eerste dorp van de Franse overzeese gebieden dat door Frankrijk is uitgeroepen tot 'Le Plus beau village de la France' en daar zijn ze hier erg trots op. We zitten in een zeer fraaie en gezellige gite (met eigen slaapkamer in plaats van de slaapzalen die we zijn gewend). En we eten weer..., maar nu wel op zijn lekkerst!
Van Hell-Bourg naar Saint Gilles-les-Bains (27 oktober)
Vanochtend gelift naar Saint-André en daar de bus naar Saint-Denis genomen. Daar hebben we even spulletjes opgehaald en toen op naar Saint-Gilles. We stappen ergens langs de snelweg uit en onze accomodatie blijkt te liggen op een industrieterrein naast de 'Kwiek' (Quick). Bij binnenkomst worden we erg verrast door het contrast met onze vorige accomodatie. We zitten hier in een luxe hotel, met een kamer vijf stappen van het zwembad af. Allemaal netjes aangekleed, vele activiteiten, veel toeters en bellen, kortom hier zouden we uit ons zelf nooit terecht komen. Maar toch wel lekker om even te relaxen. Saint-Gilles is verder tja, zoiets als Scheveningen (alleen wat hogere golven/temperatuur).
Saint-Gilles-les Bains (28 oktober)
Vandaag geluierd bij het zwembad. Zelfs niet meegedaan aan de aquafitness die gegeven werd, hoewel het toch mijn bodyshapedag is op maandag. En natuurlijk in een Internetcafé gezeten en onze verslagen bijgewerkt. We vragen ons overigens af hoe het zit met ons demissionaire kabinet? Missen we veel? Hier laten we het voorlopig weer even bij. Morgen huren we een auto en gaan we de rest van het eiland verkennen.
Saint-Pierre en volcan de Fournaise (29-31 oktober)
Drie dagen in Saint-Pierre vertoefd, weer een kustplaats, in het zuiden van Réunion. De kust hebben we steeds wel snel gezien, maar van hieruit is het makkelijk om naar het beginpunt voor de wandeling naar de vulkaan de Fournaise (rond de 2.600m) te gaan. Dit is de enige vulkaan op dit eiland die nog wel eens actief is. Om 7.45 dus: berrugg op! (mèh dat is neet errug). 13 km en 400 meter hoogteverschil, over keien (maar die lavastenen heb je goede grip op, loopt perfect). Heel onwerkelijk landschap waar we in terecht kwamen: donkerbruine en zwarte lavastenen; het heet niet voor niets 'Le Grand brûlé'. Nauwelijks begroeiing. We zijn er nog nooit geweest, maar het lijkt ons een echt maanlandschap. De krater zelf (gelukkig niet in de wolken) is ook imposant, maar toch niet zozeer als het landschap eromheen. Tijdens onze tocht (tot 12.45) zijn ook zowat alle microklimaten de revue gepasseerd: stralende blauwe lucht en zon, bewolking, mist, miezerregen, warmte, kou. En nu weer terug Saint-Pierre is het weer prachtig weer. Morgen rijden we in onze Ford Fiesta (weer eens wat anders dan een Clio) een kustroute en vervolgens gaan we de bergen weer in vanuit Saint-Benoit (alle wat grotere kustplaatsen zijn naar heiligen genoemd). Zometeen eens op zoek naar een lekker ijsje.
Leuk overigens om al die mail en gastenboekreacties te lezen. We zijn wel vereerd met zo'n bericht van onze ex-minister- president. We overwegen om hem een kaartje te sturen, maar we weten nou zijn adres natuurlijk niet meer. Ook in Frankrijk is zijn Harry Potter-imago doorgedrongen. En in Le Monde werd Pim Fortuyn de leider de partij van de virtuele democratie genoemd :-))
Plaine des Palmistes: Premier Village (1-4 november)
Sinds een paar dagen zitten we op de Plaine des Palmistes, in het dorpje Premier Village (bij gebrek aan fantasie voor dorpsnamen zijn zijn ze hier maar overgestapt op rangtelwoorden, het loopt door tot Vingt-troisième). Ook al zo een dag of drie regen en mist, die zo onderhand macrovormen heeft aangenomen en zich dus niet slechts beperkt tot Palmistes. Tussen de regenbuien door wandelen we wat, we zitten nu in een gebied met veel watervallen. Echter ons plan om naar Trou de Fer te gaan (een imposant soort trechterdal met aan alle kanten watervallen) hebben we nog niet kunnen uitvoeren. Maar misschien morgen wel.
Overigens zitten we hier in een uitstekend table de hote, bij een gastvrije familie. De mensen op Réunion zijn so wie so erg aardig, behulpzaam, belangstellend en altijd in voor een praatje. Soms versta ik echter helemaal niets van, ook als die Creolen toch echt hun best doen Algemeen Beschaafd Frans te spreken en kom ik niet verder dan 'bin oui?', 'bin non?' en 'c'est pàs vrai'. We eten hier (vooral bij de familie in Palmistes) voortreffelijk. Dat wordt straks weer wennen in Nederland, zonder rhum arrangé (of ander eigen gebrouwen mengsels die door ons meestal niet nader te duiden zijn), of de lekkere snackjes die je 's middags hier overal krijgt: samoussas, piment farci, bonbons piments, nems, bochons).
Morgen vertrekken we (al dan niet na een bezoek aan Trou de Fer) naar de kust, woensdag leveren we de auto weer in en dan zit het er weer op...
Aan de kust (5-6 november)
Hier dan het laatste verslag vanuit Saint-Denis. Onze tweede en laatste poging voor Trou de Fer gisteren is op niets uitgelopen. Maandagavond en -nacht was het hier echt noodweer: onweer en gigantische plensbuien, echt nog nooit meegemaakt. Ook de locals zeiden dat dit toch wel erg hevig was. Gelukkig geen wind, dus geen cycloongevaar (is het nu ook niet het seizoen voor). Wij verwachtten dan ook in een soort van zwembad wakker te worden dinsdag, maar het water was ook weer erg snel afgevoerd. Alleen wel in de lagere gebieden wegen overstroomd/geblokkeerd door puin. Optimistisch als we zijn, zijn we dinsdag toch maar richting Trou de Fer gereden, maar er was zoveel mist en regen onderweg dat we al snel besloten om om te draaien omdat we geen zin hadden om ons vier uur nat te laten regenen met grote kans op nul komma nul zicht bij het Trou de Fer. Dus maar naar de kust gereden waar het in de middag weer opklaarde en het zelfs zonnig werd (niets is veranderlijker dan het weer in Réunion).
's Avonds gegeten bij Blandine en Nicolas in Ravine des Cabris. Tijdens onze wandelweek hebben we hen ontmoet in de gite Roche Plate. Ze komen uit Lyon en wonen sinds half jaar in Réunion waar hij bezig is met zijn co-schappen en zij als docente Engelse les gaat geven op een middelbare school. Leraren uit de 'metropole' krijgen hier overigens extra 'punten' (voor o.a. pensioenopbouw) wanneer ze een tijd les gaan geven in een DOM. Niet gek.
En toen weer op naar Saint-Gilles, want daar moesten we vanochtend de auto inleveren. Daarna zijn we met de bus naar Saint-Denis gegaan, van waaruit we morgen naar Nederland vertrekken.
(Zie voor foto's en verslagen ook onze website: http://www.devrede.net/reunion/index.htm)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
