British Columbia
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
18 Juli 2009 | Verenigde Staten, New York
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
British Columbia (4 tot en met 6 september)
Op weg naar Canada
En dan gaan we na een ontbijtje van fruitsalade, quiche, Apfelstrudel en worstjes (pffff) vanuit Redmond (Washington state) richting Canada. Daar doen we langer over dan verwacht. Want als we net zijn vertrokken, hebben we een ongelukje.
Bert remt voor een stopbord, de auto achter ons ook. Maar de auto die daar weer achter rijdt, remt te laat en knalt tegen de auto ervoor, die vervolgens weer naar onze auto doorschiet. Het is even schrikken, maar gelukkig is niemand gewond. En we zijn ineens ook erg blij dat we in zo’n zware bak rondrijden, want onze auto heeft nauwelijks schade. Alleen een reflector achter is een beetje stuk.
De andere twee auto’s zijn zwaarder gehavend. De politie arriveert snel. Maar het is het wel een hoop gedoe en we staan een uur langs de weg, allerlei formulieren in te vullen en met het autoverhuurbedrijf telefonisch te overleggen wat we precies allemaal moeten doen.
Het is daarnaast ook een beetje Kafkaans. Het stopbord waar we voor stopten, was namelijk een mobiel stopbord. Een man liep ermee op de vluchtstrook te zwaaien. Hij heeft het ongeluk moeten zien gebeuren, maar was daarna in geen velden of wegen te bekennen. Dus toen we later de politie moesten vertellen wat er was gebeurd, gaven we aan: We stopten voor een stopbord. De politie: Welk dan? Wij: Ja uhhh, dat is ‘m gesmeerd.
Naar Joyce’s in Kamloops
Uiteindelijk kunnen we verder rijden en komen we al snel in Canada. Afgezien van het feit dat aanduidingen weer vertrouwd in Celsius en km zijn, en wat Franse zinnetjes, is niet veel verschil met de USA te merken. Onze volgende bestemming is Banff national park, maar dat is te ver rijden om in één dag te doen. We hebben daarom twee tussenstops. De eerste is in Kamloops.
We rijden op de gok naar B&B Joyce’s en zij heeft nog plek. Joyce is een fragiel Engels vrouwtje van 72 die al 20 jaar een B&B heeft en dat helemaal in haar eentje runt (zo’n 700 gasten per jaar!). Daarnaast verdient ze haar geld met tekstverwerken en tekstredactie. Haar huis is niet groot (naar Canadese maatstaven), maar ze verhuurt 3 kamers. Zelf leeft ze in één helft van de woonkamer die ze als woon- en slaapkamer heeft ingericht, de rest van de woonkamer is eetkamer voor de gasten.
Met haar man, die in 1984 overleden is, gaf ze computeropleidingen, een early adapter dus. Ze heeft uitgesproken ideeën over Word, en Bert ook, dus die twee zijn in mum van tijd verzeild in een discussie over spaties, tabjes en lijsten.
Verder staat haar huis tsjokvol met plantjes, beeldjes, nepbloemetjes en heel veel andere tierelantijnen. En de dingen die ze niet meer goed kan, stapels was de trap op sjouwen, die vraagt ze gewoon aan haar gasten. Die helpen haar ook allemaal, zo wij ook dus.
Ze heeft diabetes en artrose en zegt ook nuchter dat de volgende stap wel een rollator zal zijn. Maar ze wil bezig blijven en mensen blijven ontmoeten. Wij vinden het een ongelofelijk innemend, energiek en vrolijk mens.
Kamloops is verder geen bijzondere plaats, tenzij je van eekhoorns houdt zoals Japanse medegasten van de Joyce’s. Zij vertoeven er al 3 weken om de ‘ship monks’ in de bergen te observeren. Bij Roci’s eten we echt het heerlijkst tot nu toe: Bert een Steak Top Sirloine en ik Nieuw-Zeelands lam met muntsaus. En een keer normale porties die we gewoon op krijgen.
Golden
De volgende dag rijden we door naar Golden, naar Auberge Kicking Horse B&B. Voor het eerst is het bewolkt en regent het. Voor een reisdag niet zo erg en de weersvoorspellingen voor de dagen erna zijn gunstig. Hier blijven we 2 nachten. De auberge ligt mooi in het bos.
De volgende dag is het weer ook nog bewolkt. We relaxen wat om huis en maken een ommetje in het dorp. We proberen dan gelijk onze nieuwe draagzak uit. Golden ligt erg mooi in de Kootenay Rocky Mountains, in een vallei waar de Columbia River en de Kicking Horse River stromen.
Door deze vallei loopt ook de eerste transcontinentale spoorlijn van Canada, de Canadian Pacific Railway. Daar is aan het eind van de 19e eeuw zo'n 27 jaar aan gebouwd en heeft meer dan honderd levens gekost. Golden heette aanvankelijk La Cache en was bestemd voor opslag. De treinverbinding is een nationaal symbool omdat deze ook staat voor het 1 worden van Canada.
Het is nu een populair skigebied en sinds een tijdje wordt er flink geïnvesteerd in faciliteiten om ook Canadese skiërs de kans te geven zich in eigen land op de Olympische Spelen van Vancouver in 2010 voor te bereiden.
Er zijn hier veel Nederlanders, zowel inwoners als bezoekers. We eten in restaurant Grill The Kicking Horse dat wordt gerund door 2 Nederlandse neven. Verder ligt hier in de buurt Canada's enige echte wijngebied, de Okanagan Valley. Dus daar proeven we ook wat wijnen van.
Daarnaast hebben ook de Zwitsers hier hun stempel gedrukt. Want ruim 100 geleden werden ervaren Zwitserse alpinisten hier heen gehaald om het alpinisme in Canada op te bouwen. Voor hen werd het Edelweiss Village gebouwd met chalets in de stijl van hun Zwitsers thuisland. En sinds de zeventiger jaren is Heli-skiing hier de normaalste zaak van de wereld.
De trots van het dorp is een voetgangersbrug over de Kicking Horse, 'the longest authentic covered timber frame bridge in Canada'. Het geld hiervoor is door bewoners van het dorp bij elkaar gesprokkeld en houtwerkers uit Canada en Europa hebben er aan meegewerkt (de Europeanen zelfs in hun traditionele uniform, wat dat ook moge betekenen). En de brug is in oktober 2001 voltooid ondanks 9/11. Het ontgaat ons allemaal een beetje, maar lopen er natuurlijk toch wel even overheen.
De volgende dag is het 5 graden als we opstaan, brrrr. Claire neemt in de B&B afscheid van haar tijdelijke vriendinnetje Emmely en we gaan naar het nabijgelegen Northern Lights Wolvencentrum. In Canada mogen wolven zomaar geschoten worden, terwijl ze eigenlijk geen gevaar voor de mens vormen, zolang ze niet gewend raken aan mensen en hun natuurlijke angst voor ze verliezen. Daarnaast zijn ze van wezenlijk belang zijn voor de voedselketen. Dit centrum probeert door voorlichting op scholen, lobbying etc hier verandering in te brengen.
Ook zijn in dit centrum Kareliaanse beerhonden. Die worden in Canada gebruikt om op beren te jagen (ook een onbeschermde diersoort). Deze honden kunnen echter goed ingezet worden om beren te verjagen en te leren binnen zijn eigen territorium te blijven. Zo kan de beer wel nog in leven blijven. Maar het is in Canada verboden de honden op die manier in te zetten.
Daarna maken we ons op voor het vervolg van onze trip, naar de staat Alberta. Het weer zit niet echt mee, het blijft koel en bewolkt.
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
British Columbia (4 tot en met 6 september)
Op weg naar Canada
En dan gaan we na een ontbijtje van fruitsalade, quiche, Apfelstrudel en worstjes (pffff) vanuit Redmond (Washington state) richting Canada. Daar doen we langer over dan verwacht. Want als we net zijn vertrokken, hebben we een ongelukje.
Bert remt voor een stopbord, de auto achter ons ook. Maar de auto die daar weer achter rijdt, remt te laat en knalt tegen de auto ervoor, die vervolgens weer naar onze auto doorschiet. Het is even schrikken, maar gelukkig is niemand gewond. En we zijn ineens ook erg blij dat we in zo’n zware bak rondrijden, want onze auto heeft nauwelijks schade. Alleen een reflector achter is een beetje stuk.
De andere twee auto’s zijn zwaarder gehavend. De politie arriveert snel. Maar het is het wel een hoop gedoe en we staan een uur langs de weg, allerlei formulieren in te vullen en met het autoverhuurbedrijf telefonisch te overleggen wat we precies allemaal moeten doen.
Het is daarnaast ook een beetje Kafkaans. Het stopbord waar we voor stopten, was namelijk een mobiel stopbord. Een man liep ermee op de vluchtstrook te zwaaien. Hij heeft het ongeluk moeten zien gebeuren, maar was daarna in geen velden of wegen te bekennen. Dus toen we later de politie moesten vertellen wat er was gebeurd, gaven we aan: We stopten voor een stopbord. De politie: Welk dan? Wij: Ja uhhh, dat is ‘m gesmeerd.
Naar Joyce’s in Kamloops
Uiteindelijk kunnen we verder rijden en komen we al snel in Canada. Afgezien van het feit dat aanduidingen weer vertrouwd in Celsius en km zijn, en wat Franse zinnetjes, is niet veel verschil met de USA te merken. Onze volgende bestemming is Banff national park, maar dat is te ver rijden om in één dag te doen. We hebben daarom twee tussenstops. De eerste is in Kamloops.
We rijden op de gok naar B&B Joyce’s en zij heeft nog plek. Joyce is een fragiel Engels vrouwtje van 72 die al 20 jaar een B&B heeft en dat helemaal in haar eentje runt (zo’n 700 gasten per jaar!). Daarnaast verdient ze haar geld met tekstverwerken en tekstredactie. Haar huis is niet groot (naar Canadese maatstaven), maar ze verhuurt 3 kamers. Zelf leeft ze in één helft van de woonkamer die ze als woon- en slaapkamer heeft ingericht, de rest van de woonkamer is eetkamer voor de gasten.
Met haar man, die in 1984 overleden is, gaf ze computeropleidingen, een early adapter dus. Ze heeft uitgesproken ideeën over Word, en Bert ook, dus die twee zijn in mum van tijd verzeild in een discussie over spaties, tabjes en lijsten.
Verder staat haar huis tsjokvol met plantjes, beeldjes, nepbloemetjes en heel veel andere tierelantijnen. En de dingen die ze niet meer goed kan, stapels was de trap op sjouwen, die vraagt ze gewoon aan haar gasten. Die helpen haar ook allemaal, zo wij ook dus.
Ze heeft diabetes en artrose en zegt ook nuchter dat de volgende stap wel een rollator zal zijn. Maar ze wil bezig blijven en mensen blijven ontmoeten. Wij vinden het een ongelofelijk innemend, energiek en vrolijk mens.
Kamloops is verder geen bijzondere plaats, tenzij je van eekhoorns houdt zoals Japanse medegasten van de Joyce’s. Zij vertoeven er al 3 weken om de ‘ship monks’ in de bergen te observeren. Bij Roci’s eten we echt het heerlijkst tot nu toe: Bert een Steak Top Sirloine en ik Nieuw-Zeelands lam met muntsaus. En een keer normale porties die we gewoon op krijgen.
Golden
De volgende dag rijden we door naar Golden, naar Auberge Kicking Horse B&B. Voor het eerst is het bewolkt en regent het. Voor een reisdag niet zo erg en de weersvoorspellingen voor de dagen erna zijn gunstig. Hier blijven we 2 nachten. De auberge ligt mooi in het bos.
De volgende dag is het weer ook nog bewolkt. We relaxen wat om huis en maken een ommetje in het dorp. We proberen dan gelijk onze nieuwe draagzak uit. Golden ligt erg mooi in de Kootenay Rocky Mountains, in een vallei waar de Columbia River en de Kicking Horse River stromen.
Door deze vallei loopt ook de eerste transcontinentale spoorlijn van Canada, de Canadian Pacific Railway. Daar is aan het eind van de 19e eeuw zo'n 27 jaar aan gebouwd en heeft meer dan honderd levens gekost. Golden heette aanvankelijk La Cache en was bestemd voor opslag. De treinverbinding is een nationaal symbool omdat deze ook staat voor het 1 worden van Canada.
Het is nu een populair skigebied en sinds een tijdje wordt er flink geïnvesteerd in faciliteiten om ook Canadese skiërs de kans te geven zich in eigen land op de Olympische Spelen van Vancouver in 2010 voor te bereiden.
Er zijn hier veel Nederlanders, zowel inwoners als bezoekers. We eten in restaurant Grill The Kicking Horse dat wordt gerund door 2 Nederlandse neven. Verder ligt hier in de buurt Canada's enige echte wijngebied, de Okanagan Valley. Dus daar proeven we ook wat wijnen van.
Daarnaast hebben ook de Zwitsers hier hun stempel gedrukt. Want ruim 100 geleden werden ervaren Zwitserse alpinisten hier heen gehaald om het alpinisme in Canada op te bouwen. Voor hen werd het Edelweiss Village gebouwd met chalets in de stijl van hun Zwitsers thuisland. En sinds de zeventiger jaren is Heli-skiing hier de normaalste zaak van de wereld.
De trots van het dorp is een voetgangersbrug over de Kicking Horse, 'the longest authentic covered timber frame bridge in Canada'. Het geld hiervoor is door bewoners van het dorp bij elkaar gesprokkeld en houtwerkers uit Canada en Europa hebben er aan meegewerkt (de Europeanen zelfs in hun traditionele uniform, wat dat ook moge betekenen). En de brug is in oktober 2001 voltooid ondanks 9/11. Het ontgaat ons allemaal een beetje, maar lopen er natuurlijk toch wel even overheen.
De volgende dag is het 5 graden als we opstaan, brrrr. Claire neemt in de B&B afscheid van haar tijdelijke vriendinnetje Emmely en we gaan naar het nabijgelegen Northern Lights Wolvencentrum. In Canada mogen wolven zomaar geschoten worden, terwijl ze eigenlijk geen gevaar voor de mens vormen, zolang ze niet gewend raken aan mensen en hun natuurlijke angst voor ze verliezen. Daarnaast zijn ze van wezenlijk belang zijn voor de voedselketen. Dit centrum probeert door voorlichting op scholen, lobbying etc hier verandering in te brengen.
Ook zijn in dit centrum Kareliaanse beerhonden. Die worden in Canada gebruikt om op beren te jagen (ook een onbeschermde diersoort). Deze honden kunnen echter goed ingezet worden om beren te verjagen en te leren binnen zijn eigen territorium te blijven. Zo kan de beer wel nog in leven blijven. Maar het is in Canada verboden de honden op die manier in te zetten.
Daarna maken we ons op voor het vervolg van onze trip, naar de staat Alberta. Het weer zit niet echt mee, het blijft koel en bewolkt.
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
