Denver en terugreis
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
18 Juli 2009 | Verenigde Staten, New York
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Denver en verder naar Nederland (25 tot en met 27 september)
We vliegen in verschillende etappes naar huis. Eerst van Jackson naar Denver. Daar overnachten we en de dag erna hebben we 2 achtereenvolgende vluchten, eerst naar Houston en dan naar Amsterdam.
De vlucht van Jackson naar Denver
Het is het 'compact inpakken' geblazen, want onze riante auto moeten we gaan inleveren op het vliegveld van Jackson. We hebben zo'n 2350 mijl (3780 km) afgelegd in 3,5 week. En onderweg hebben we wat spulletjes gekocht, dus het is spannend of het er allemaal in past. Het is een telkens terugkerend ritueel als we op reis zijn en begint onderhand een voorspelbaar verloop te krijgen.
Inpakken en wegwezen
Bert is chief inpakker. Het gaat allemaal best goed totdat hij in onnavolgbare mannenlogica (of Bertlogica, daar ben ik nog niet uit) besluit om onze 2 goedgevulde maar handzame rugzakken samen in een grote zwarte plastic hoes te mikken en die hoes vervolgens nog op te vullen met andere spulletjes zodat er een loodzwaar bijna niet te tillen 'lijk' ontstaat.
En gemopper dat we teveel spullen bij ons hebben en het misschien wel niet past (logisch naar mijn idee: als je tassen in tassen stopt, hou je minder inpakruimte over). En als ik dan vraag waarom we de rugzakken niet gewoon op onze rug doen, zegt Bert dat-ie dit gewoon handig vindt. En we hoeven toch niet te sjouwen: want op het vliegveld zijn er bagagekarretjes. Dus we houden nog een plastic tas met 'nog in te passen spullen' over. Zien we op het vliegveld wel.
Bij het vliegveld aangekomen, loop ik direct naar een bagagekar toe. 'O nee', zegt Bert, 'ik ga daar geen 3 dollar voor betalen' (ook dit hebben we al vaker meegemaakt, is in de USA meestal zo, dat karretjes betaald moeten worden :-)) Zucht, daar gaan we weer denk ik, maar dit keer krijg ik 1 rugzak uit het lijk gepraat. En dan lopen we naar de incheckbalie: Bert met het lijk in zijn nek, rugzak en de maxi cosi en ik met Claire in de buggy waar de luiertas inpast, een soepel rijdbare koffer achter me aan en een rugzak op.
Afijn we proppen alles uit de plastic tas nog in onze bagage en gaan inchecken. Als we het lijk op de band leggen zegt de luchhavenmedewerker dat dat toch overweight is (am I surprised?). Dus we halen er nog een rugzak uit, leggen die apart op de band en dan is het okay. 'Good packing' zegt die man ook nog. In het vliegtuig besluiten we later wel in Denver nog te gaan kijken voor extra tas of koffer, omdat inmiddels de luiertas het ook heeft begeven.
Twee uur vliegen in een De Haviland
De luchthaven van Jackson ligt prachtig in het National Park Grand Tetons. We vliegen met een klein vliegtuigje, een De Haviland, waar maar 36 mensen in passen.
Onderweg hebben we een onconventionele stewardess van een jaar of 60 die het anders zo standaard instructiepraatje wel heel anders houdt. Hieronder wat fragmenten, al is het misschien niet helemaal correct in het Engels weergegeven.
Who can't fasten the seat bell, raise your hand, then I don't have to act now so silly.
Don't smoke in the lavatory, don't even look at the smookdetector. And if find you smoking, you better be on fire yourself.
The life vests in case we hit a pond (we hebben vlucht over land) you can keep them afterwards, they are complementary.
In case of emergency, after you have stopped screaming, use the oxygene masks.
Denver airport is a none-smoking airport. The bagage-claim is a long way away from our gate. So now is the time to quit smoking!
Ze zegt het allemaal zonder een spier te vertrekken en de passagiers liggen steeds dubbel. We vliegen laag en het is onbewolkt dus we hebben mooi uitzicht over de Rocky Mountains. We komen om 14.00 aan. Claire slaapt een groot deel van de reis (en mijn arm ook).
Half dagje Denver
Dan halen we onze huurauto bij Budget car voor 1 dag op en gaan wat eten. Dan naar Walmart, voor tas kijken. Voor geen geld halen we daar een grote koffer bij en aangezien we dus weer wat meer plek hebben koop ik ook nog wat speelgoed voor Claire (2 kleine pakketjes maar, Claire heeft immers ook nog niets voor haar verjaardag gehad). Ik zie Bert opgelucht kijken als ik daarna wegloop van de speelgoedafdeling richting kassa. De dollarkoers is nu overigens rond de 1,50 (was een paar weken geleden 1,55) en zal in oktober 2008 1,25 zijn (later toevoegd aan verslag). We hebben dus nog geboft.
Inn Quinta en Denver city
Dan gaan we naar onze inn, La Quinta, ten noorden van het centrum. Het is hier erg heet, dus Bert en Claire gaan nog even zwemmen. 's Avonds in Lodo (Lower Downtown) eten we nog een lekker stukje vlees bij Keg. Eindelijk lijkt dit weer een beetje op een stad overigens. Heeft zelfs wel wat weg van Amsterdam, pakhuisachtig, of Kopenhagen. En zo in avond komt Denver ook hip en trendy over.
Dat is toch weer wat anders dan Seattle en Galgary. Het honkbalstadium The Coors field vind ik ook een erg fraaie metalen constructie. Denver is ook een bierstad met een aantal brouwerijen, zoals de Nederlands klinkende Wynkoop brouwerij.
Denver wordt ook sterk geassocieerd met Buffalo Bill uit de 19e eeuw die hier vaak kwam, zeker toen hij zijn Wildwesten-shows hield.
Vliegen van Denver naar Houston en van Houston naar Amsterdam
's Ochtends doen we de laatste inkopen bij Cherry Creek en rijden we naar het vliegveld van Denver. Even naar de Burger King (voor Claire de eerste keer) en dan checken we in. We vliegen naar Houston en doen daar we 2 uur over. Bij de diverse controles van Douane moet ook Claire steeds haar schoentjes uitdoen. De gedachte alleen al dat iemand in dat soort ini minizooltjes iets zou kunnen verstoppen... Knap....
Bagagecontroles
Ik merk dat ik ook steeds laconieker word met vloeistof in mijn handbagage. Een half jaar geleden bij onze vlucht naar Spanje zat ik nog alles netjes af te meten om niet boven het maximum uit te komen en had ik voor de controle alles eruitgehaald, de afgelopen weken word ik toch steeds kriegeliger van al dat gepuzzel iedere keer. Groente-en fruithapjes, water, appelsap, melk, ik laat het nu allemaal gewoon in mijn tas zitten en denk: personeel, je ziet maar, haal die tas maar leeg als je wilt. En eigenlijk werkt dat goed, maar 1 keer wordt mijn tas er even uitgepikt voor nadere controle die verder probleemloos verloopt.
Vlucht van Houston naar Amsterdam
Onze vlucht van Houston naar Amsterdam is een nachtvlucht. Daar ben ik wel blij om. Rond zevenen 's avonds vertrekken we vanuit Houston en zitten mooi op de ruime eerste rij met crib. Om 12.00 's middags komen we in Amsterdam aan. De eerste 3 uur vinden we slopend, want Claire zit werkelijk geen 5 seconden stil. Gelukkig geeft ze zich dan over aan de slaap en tukt dan flink wat uurtjes weg in de crib.
Erik staat op Schiphol met onze C4 (wat is die klein!) om ons op te halen. In Oostzaan drinken we lekker koffie en eten we patat en dan gaan we naar huis.
Einde van deze reis
Zo komt er een einde aan deze geweldige reis. Voor ons doen is dit een tamelijk luxe reis geweest, qua accomodatie en vervoer. Dat was een bewuste keuze vanwege het reizen met een klein kind. Wat hebben we enorm veel gezien, gedaan/gelaten en genoten. We kijken terug op een bijzondere reis die niet alleen bijzonder was vanwege de plekken die we hebben bezocht, maar het was ook onze eerste lange reis met ons kind van 1 jaar. En we concluderen dat het wel heel anders is dan de reizen met ons tweëen. Niet beter of slechter, maar anders. Ik verheug me al op de volgende reis.
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Denver en verder naar Nederland (25 tot en met 27 september)
We vliegen in verschillende etappes naar huis. Eerst van Jackson naar Denver. Daar overnachten we en de dag erna hebben we 2 achtereenvolgende vluchten, eerst naar Houston en dan naar Amsterdam.
De vlucht van Jackson naar Denver
Het is het 'compact inpakken' geblazen, want onze riante auto moeten we gaan inleveren op het vliegveld van Jackson. We hebben zo'n 2350 mijl (3780 km) afgelegd in 3,5 week. En onderweg hebben we wat spulletjes gekocht, dus het is spannend of het er allemaal in past. Het is een telkens terugkerend ritueel als we op reis zijn en begint onderhand een voorspelbaar verloop te krijgen.
Inpakken en wegwezen
Bert is chief inpakker. Het gaat allemaal best goed totdat hij in onnavolgbare mannenlogica (of Bertlogica, daar ben ik nog niet uit) besluit om onze 2 goedgevulde maar handzame rugzakken samen in een grote zwarte plastic hoes te mikken en die hoes vervolgens nog op te vullen met andere spulletjes zodat er een loodzwaar bijna niet te tillen 'lijk' ontstaat.
En gemopper dat we teveel spullen bij ons hebben en het misschien wel niet past (logisch naar mijn idee: als je tassen in tassen stopt, hou je minder inpakruimte over). En als ik dan vraag waarom we de rugzakken niet gewoon op onze rug doen, zegt Bert dat-ie dit gewoon handig vindt. En we hoeven toch niet te sjouwen: want op het vliegveld zijn er bagagekarretjes. Dus we houden nog een plastic tas met 'nog in te passen spullen' over. Zien we op het vliegveld wel.
Bij het vliegveld aangekomen, loop ik direct naar een bagagekar toe. 'O nee', zegt Bert, 'ik ga daar geen 3 dollar voor betalen' (ook dit hebben we al vaker meegemaakt, is in de USA meestal zo, dat karretjes betaald moeten worden :-)) Zucht, daar gaan we weer denk ik, maar dit keer krijg ik 1 rugzak uit het lijk gepraat. En dan lopen we naar de incheckbalie: Bert met het lijk in zijn nek, rugzak en de maxi cosi en ik met Claire in de buggy waar de luiertas inpast, een soepel rijdbare koffer achter me aan en een rugzak op.
Afijn we proppen alles uit de plastic tas nog in onze bagage en gaan inchecken. Als we het lijk op de band leggen zegt de luchhavenmedewerker dat dat toch overweight is (am I surprised?). Dus we halen er nog een rugzak uit, leggen die apart op de band en dan is het okay. 'Good packing' zegt die man ook nog. In het vliegtuig besluiten we later wel in Denver nog te gaan kijken voor extra tas of koffer, omdat inmiddels de luiertas het ook heeft begeven.
Twee uur vliegen in een De Haviland
De luchthaven van Jackson ligt prachtig in het National Park Grand Tetons. We vliegen met een klein vliegtuigje, een De Haviland, waar maar 36 mensen in passen.
Onderweg hebben we een onconventionele stewardess van een jaar of 60 die het anders zo standaard instructiepraatje wel heel anders houdt. Hieronder wat fragmenten, al is het misschien niet helemaal correct in het Engels weergegeven.
Who can't fasten the seat bell, raise your hand, then I don't have to act now so silly.
Don't smoke in the lavatory, don't even look at the smookdetector. And if find you smoking, you better be on fire yourself.
The life vests in case we hit a pond (we hebben vlucht over land) you can keep them afterwards, they are complementary.
In case of emergency, after you have stopped screaming, use the oxygene masks.
Denver airport is a none-smoking airport. The bagage-claim is a long way away from our gate. So now is the time to quit smoking!
Ze zegt het allemaal zonder een spier te vertrekken en de passagiers liggen steeds dubbel. We vliegen laag en het is onbewolkt dus we hebben mooi uitzicht over de Rocky Mountains. We komen om 14.00 aan. Claire slaapt een groot deel van de reis (en mijn arm ook).
Half dagje Denver
Dan halen we onze huurauto bij Budget car voor 1 dag op en gaan wat eten. Dan naar Walmart, voor tas kijken. Voor geen geld halen we daar een grote koffer bij en aangezien we dus weer wat meer plek hebben koop ik ook nog wat speelgoed voor Claire (2 kleine pakketjes maar, Claire heeft immers ook nog niets voor haar verjaardag gehad). Ik zie Bert opgelucht kijken als ik daarna wegloop van de speelgoedafdeling richting kassa. De dollarkoers is nu overigens rond de 1,50 (was een paar weken geleden 1,55) en zal in oktober 2008 1,25 zijn (later toevoegd aan verslag). We hebben dus nog geboft.
Inn Quinta en Denver city
Dan gaan we naar onze inn, La Quinta, ten noorden van het centrum. Het is hier erg heet, dus Bert en Claire gaan nog even zwemmen. 's Avonds in Lodo (Lower Downtown) eten we nog een lekker stukje vlees bij Keg. Eindelijk lijkt dit weer een beetje op een stad overigens. Heeft zelfs wel wat weg van Amsterdam, pakhuisachtig, of Kopenhagen. En zo in avond komt Denver ook hip en trendy over.
Dat is toch weer wat anders dan Seattle en Galgary. Het honkbalstadium The Coors field vind ik ook een erg fraaie metalen constructie. Denver is ook een bierstad met een aantal brouwerijen, zoals de Nederlands klinkende Wynkoop brouwerij.
Denver wordt ook sterk geassocieerd met Buffalo Bill uit de 19e eeuw die hier vaak kwam, zeker toen hij zijn Wildwesten-shows hield.
Vliegen van Denver naar Houston en van Houston naar Amsterdam
's Ochtends doen we de laatste inkopen bij Cherry Creek en rijden we naar het vliegveld van Denver. Even naar de Burger King (voor Claire de eerste keer) en dan checken we in. We vliegen naar Houston en doen daar we 2 uur over. Bij de diverse controles van Douane moet ook Claire steeds haar schoentjes uitdoen. De gedachte alleen al dat iemand in dat soort ini minizooltjes iets zou kunnen verstoppen... Knap....
Bagagecontroles
Ik merk dat ik ook steeds laconieker word met vloeistof in mijn handbagage. Een half jaar geleden bij onze vlucht naar Spanje zat ik nog alles netjes af te meten om niet boven het maximum uit te komen en had ik voor de controle alles eruitgehaald, de afgelopen weken word ik toch steeds kriegeliger van al dat gepuzzel iedere keer. Groente-en fruithapjes, water, appelsap, melk, ik laat het nu allemaal gewoon in mijn tas zitten en denk: personeel, je ziet maar, haal die tas maar leeg als je wilt. En eigenlijk werkt dat goed, maar 1 keer wordt mijn tas er even uitgepikt voor nadere controle die verder probleemloos verloopt.
Vlucht van Houston naar Amsterdam
Onze vlucht van Houston naar Amsterdam is een nachtvlucht. Daar ben ik wel blij om. Rond zevenen 's avonds vertrekken we vanuit Houston en zitten mooi op de ruime eerste rij met crib. Om 12.00 's middags komen we in Amsterdam aan. De eerste 3 uur vinden we slopend, want Claire zit werkelijk geen 5 seconden stil. Gelukkig geeft ze zich dan over aan de slaap en tukt dan flink wat uurtjes weg in de crib.
Erik staat op Schiphol met onze C4 (wat is die klein!) om ons op te halen. In Oostzaan drinken we lekker koffie en eten we patat en dan gaan we naar huis.
Einde van deze reis
Zo komt er een einde aan deze geweldige reis. Voor ons doen is dit een tamelijk luxe reis geweest, qua accomodatie en vervoer. Dat was een bewuste keuze vanwege het reizen met een klein kind. Wat hebben we enorm veel gezien, gedaan/gelaten en genoten. We kijken terug op een bijzondere reis die niet alleen bijzonder was vanwege de plekken die we hebben bezocht, maar het was ook onze eerste lange reis met ons kind van 1 jaar. En we concluderen dat het wel heel anders is dan de reizen met ons tweëen. Niet beter of slechter, maar anders. Ik verheug me al op de volgende reis.
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
