Waterton Lakes National Park (Canada)
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
18 Juli 2009 | Verenigde Staten, New York
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Waterton Lakes National Park (11 tot en met 13 september)
En dan rijden we vanuit Claresholm weer verder. Het is een prachtige, zonnige dag. Omdat we onderweg nog een bezoek willen brengen aan Head-smashed-in Buffalo Jump (een hele mondvol), nemen we een binnenweg.
En dan ontvouwt zich een prachtig prairielandschap, heel wat anders dan gisteren. Oranje, bruine en gele kleurschakeringen kenmerken het landschap en in de verte zien we de (besneeuwde) toppen van Waterton opdoemen.
Head-smashed-in Buffalo Jump
En dan komen we bij Head-smashed-in Buffalo Jump. Dit is een interpretive center, en sinds 1981 UNESCO werelderfgoed. Het geeft een goed beeld van de buffalovangst zoals die vroeger door de Blackfoot indianen werd uitgevoerd. De plek zelf is hier honderden jaren voor gebruikt.
Namelijk in dit weidse en open landschap was het moeilijk op een buffalo te jagen. Wel zijn er een paar steile kliffen en daar maakten de jagers vroeger gretig gebruik van. Het jagen was een heel groepsgebeuren en was gebaseerd op de volgende feiten: dat buffalo's in kuddes leefden (geleid door de dames!), dat ze een slecht gezichsvermogen hadden, dat ze erg beschermend naar hun kalveren waren en dat ze in geval van gevaar blind hun leidster volgden.
Dus één indiaan verkleedde zich dan als kalf, en een paar andere als wolven. De kalfindiaan stootte geluiden uit alsof het gewond was geraakt door de wolven en rende richting de klif. De wolvenindianen hitsten de boel nog wat op. De kuddeleidster en de rest van de kudde volgde het indianenkalf. Net voor de klif ontsnapte de indiaan (het kalf), maar de kudde had inmiddels zoveel vaart dat alle buffels over de klif heen stortten, vaak tientallen tegelijk.
Onderaan de berg stonden indianen klaar om de buffels te slachten. Ook gewonde dieren of dieren die vluchtten werden gedood, omdat de indianen geloofden dat zij anders hun 'jachtgeheim' zouden verklappen aan andere buffels en ze nooit meer zo buffels zouden konden vangen.
De plek heeft overigens zijn naam te danken aan een kalfindiaan die niet wegsprong bij de klif maar er net onder ging hangen om boven zich te zien hoe alle buffels over de klif stortten. Helaas overleefde hij dit niet en bij het slachten kwamen zijn dorpsgenoten zijn lijk tegen, en zijn ingetrapte gezicht, en vanaf dat moment werd de klip naar hem vernoemd.
Verder wordt veel informatie over de indianen en de omgeving verteld. We vinden het erg interessant. Overigens zijn de buffels hier snel uitgestorven toen de Indianen gebied aan blanken moesten afstaan. De drie Blackfootstammen leven nu in reservaten in Canada en het noorden van de USA.
Windmolens
Dan vervolgen we onze weg via Pinchor Creek. Hier zien we tientallen windmolens langs de weg, ook weer prachtig afstekend tegen het landschap. Het waait hier vaak en hard, de Chinook, een warme westenwind in de Rocky Mountains.
Waterton Lakes National Park
En dan komen we bij onze volgende bestemming: Waterton Lakes National Park. Het is een Internationaal Peace park (samen met Glacier National Park), dus daar moet ik me wel thuisvoelen. Het is een klein maar erg mooi park. We logeren in het enige dorp middenin het Park, Waterton town.
Dat is een echte vakantiekolonie (hoe kan het ook anders), maar ik vind dat ze dat 'netjes' hebben gedaan, vergeleken met andere vakantiekolonies in de bergen die ik ken. Het is een klein dorp met relatief beperkt aantal accomodaties, geen hoogbouw, veel hout, ruim opgezet, geen Amerikaanse blokkendozen, geen schreeuweriger reclames of fastfoodketens etc. Bert vindt het maar zozo.
Verblijf in het Waterton Lakes Resort
We hebben een kamer in de Waterton Lakes Resort, omdat we bij boeken weinig andere keus hadden (want we wilden niet kamperen). Die is verder okay, ruime en schone kamer. Maar verder zijn resorts niet zo ons ding.
Wel grappig is dat hier tientallen reeën door het dorp heen lopen, volkomen op hun gemak. Nu dit reisverslag typenden vanaf bed, heb ik er al zeker 10 zien langskomen. Ze komen zelfs tot aan de ingang van winkels/restaurant. Het meer is 100 meter bij ons vandaan.
Wandelen bij het Cameron Lake
De volgende dag is het weer prachtig weer. We rijden dan de Akamina Parkway naar Cameron Lake. Aan de rand van het meer komt een waterbuffel even pootje baden. Een mooi gezicht. We lopen een route vlak langs het meer.
Deze weg eindigt abrupt bij de 'Bear Garden'. Een brede weide met struikgewas waar veel beren besjes etc. vinden. Gezien het frequente berenbezoek en het feit dat je je hier moeilijk uit de voeten kan maken, word je op borden geadviseerd niet verder te lopen.
Bear country
In alle parken waar we komen zitten beren, maar bij sommige wandelpaden word je nog eens extra gewezen op het feit dat je in Bear Country bent, met tips hoe je 'overleeft' als je beren mocht tegenkomen. En dat stelt me nou ook niet echt gerust. De tips zijn: 'de beer op kalmerende toon toespreken', 'play dead' en 'langzaam terugtrekkende bewegingen maken'.
Gezien mijn instinctieve reactie bij de eerste de beste wesp die bij me in de buurt komt (hard gillen en wegrennen) vermoed ik dat ik weinig overlevingskans bij de beren heb.
Natuurlijk is de kans superklein dat je ze tegenkomt. Vooral als je overdag met het nodige kabaal over de gebaande paden loopt zoals wij doen. Maar toch.... ik moet toch altijd weer even slikken als ik zo'n bordje passeer.
Wandelen richting Rowe Falls
Op de terugweg van Cameron Lake stoppen we nog bij het wandelpad naar de Rowe Falls. Daar lopen we een stukje van en komen in een kleurrijk gebied terecht. Rood, oranje, geel groen, blauw. Herfst met een zonnetje.
Hotel Prince of Wales
Ook in Waterton heeft de Canadian Railway in 1927 het landschap gemarkeerd met een enorm hotel op een heuvel vlak buiten het dorp: het hotel Prince of Wales.
Het ziet er indrukwekkend uit en vanaf de heuvel hebben we prachtig uitzicht. We gaan er ook even wat drinken, een biertje en een wildberry Martini. Binnen ziet het er echt mooi uit. Obers lopen in naar wat wij denken Schotse ruit, maar het zal vast Welsh zijn.
Beren langs de Red Canyon Parkway
De volgende dag is het aanvankelijk bewolkt, maar al snel verschijnt het zonnetje. We rijden de Red Canyon Park Way. En dan na een km of 5, zomaar langs de weg op zo'n 20 meter afstand van ons: een beer! Deze scharrelt heel rustig in het open veld zijn/haar kostje bij mekaar. In de verte zien we een andere beer als een piepklein stipje tegen de berg aan klimmen.
Natuurlijk weer een dubbel gevoel. Enerzijds vinden we het heel indrukwekkend om een beer van zo dichtbij te zien. Van de andere kant weten we ook dat we onderdeel uitmaken van hetgeen dat de beer steeds minder mensenschuw maakt, waardoor de beer zijn natuurlijke angst voor de mens verliest. En dat de kans dan ook groot is dat hij op een dag doodgeschoten zal worden omdat-ie te gevaarlijk is geworden.
Red Canyon
Afijn, na deze indrukwekkende stop rijden we verder naar de Red Canyon. Daar maken we een wandeling bovenlangs de canyon.
Zoals de naam al aangeeft, zijn de rotsten hier overwegend roodoranje van kleur. Daarna lopen we naar de Blackiston falls.
Redelijk vroeg in de middag zijn we weer terug en luieren we nog voor onze loge. We gaan ook nog even naar de watervallen in het dorp, de Cameron falls. En ga ik met Claire weer even reeën kijken, daar kan ze geen genoeg van krijgen.
We zien op tv dat Ike flink heeft toegeslagen in Texas. Wij vliegen over 2 weken via Houston naar Amsterdam, maar dan zal alles wel weer rustig zijn.
Beer op de weg
De volgende dag reizen we naar de Amerikaanse grens, aan de rand van het park. We nemen de Chief Mountain Highway en vertrekken tamelijk vroeg. Na een kwartier rijden steekt er ineens voor onze auto een beer de weg over. En 500 verder rent een beer langs de berm het bos in.
De grens tussen Canada en US is dicht, en gaat pas om 9.00 's ochtends open. Dus we moeten een kwartiertje wachten en zien voor het eerst in ons leven echt de hekken van een land open gaan...
Er wordt flink gewaarschuwd voor het voorkomen van Nederlandse Iepenziekte. Wij hebben er nog nooit van gehoord. En dan verlaten we Waterton Park en Canada definitief en reizen verder door de US.
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Waterton Lakes National Park (11 tot en met 13 september)
En dan rijden we vanuit Claresholm weer verder. Het is een prachtige, zonnige dag. Omdat we onderweg nog een bezoek willen brengen aan Head-smashed-in Buffalo Jump (een hele mondvol), nemen we een binnenweg.
En dan ontvouwt zich een prachtig prairielandschap, heel wat anders dan gisteren. Oranje, bruine en gele kleurschakeringen kenmerken het landschap en in de verte zien we de (besneeuwde) toppen van Waterton opdoemen.
Head-smashed-in Buffalo Jump
En dan komen we bij Head-smashed-in Buffalo Jump. Dit is een interpretive center, en sinds 1981 UNESCO werelderfgoed. Het geeft een goed beeld van de buffalovangst zoals die vroeger door de Blackfoot indianen werd uitgevoerd. De plek zelf is hier honderden jaren voor gebruikt.
Namelijk in dit weidse en open landschap was het moeilijk op een buffalo te jagen. Wel zijn er een paar steile kliffen en daar maakten de jagers vroeger gretig gebruik van. Het jagen was een heel groepsgebeuren en was gebaseerd op de volgende feiten: dat buffalo's in kuddes leefden (geleid door de dames!), dat ze een slecht gezichsvermogen hadden, dat ze erg beschermend naar hun kalveren waren en dat ze in geval van gevaar blind hun leidster volgden.
Dus één indiaan verkleedde zich dan als kalf, en een paar andere als wolven. De kalfindiaan stootte geluiden uit alsof het gewond was geraakt door de wolven en rende richting de klif. De wolvenindianen hitsten de boel nog wat op. De kuddeleidster en de rest van de kudde volgde het indianenkalf. Net voor de klif ontsnapte de indiaan (het kalf), maar de kudde had inmiddels zoveel vaart dat alle buffels over de klif heen stortten, vaak tientallen tegelijk.
Onderaan de berg stonden indianen klaar om de buffels te slachten. Ook gewonde dieren of dieren die vluchtten werden gedood, omdat de indianen geloofden dat zij anders hun 'jachtgeheim' zouden verklappen aan andere buffels en ze nooit meer zo buffels zouden konden vangen.
De plek heeft overigens zijn naam te danken aan een kalfindiaan die niet wegsprong bij de klif maar er net onder ging hangen om boven zich te zien hoe alle buffels over de klif stortten. Helaas overleefde hij dit niet en bij het slachten kwamen zijn dorpsgenoten zijn lijk tegen, en zijn ingetrapte gezicht, en vanaf dat moment werd de klip naar hem vernoemd.
Verder wordt veel informatie over de indianen en de omgeving verteld. We vinden het erg interessant. Overigens zijn de buffels hier snel uitgestorven toen de Indianen gebied aan blanken moesten afstaan. De drie Blackfootstammen leven nu in reservaten in Canada en het noorden van de USA.
Windmolens
Dan vervolgen we onze weg via Pinchor Creek. Hier zien we tientallen windmolens langs de weg, ook weer prachtig afstekend tegen het landschap. Het waait hier vaak en hard, de Chinook, een warme westenwind in de Rocky Mountains.
Waterton Lakes National Park
En dan komen we bij onze volgende bestemming: Waterton Lakes National Park. Het is een Internationaal Peace park (samen met Glacier National Park), dus daar moet ik me wel thuisvoelen. Het is een klein maar erg mooi park. We logeren in het enige dorp middenin het Park, Waterton town.
Dat is een echte vakantiekolonie (hoe kan het ook anders), maar ik vind dat ze dat 'netjes' hebben gedaan, vergeleken met andere vakantiekolonies in de bergen die ik ken. Het is een klein dorp met relatief beperkt aantal accomodaties, geen hoogbouw, veel hout, ruim opgezet, geen Amerikaanse blokkendozen, geen schreeuweriger reclames of fastfoodketens etc. Bert vindt het maar zozo.
Verblijf in het Waterton Lakes Resort
We hebben een kamer in de Waterton Lakes Resort, omdat we bij boeken weinig andere keus hadden (want we wilden niet kamperen). Die is verder okay, ruime en schone kamer. Maar verder zijn resorts niet zo ons ding.
Wel grappig is dat hier tientallen reeën door het dorp heen lopen, volkomen op hun gemak. Nu dit reisverslag typenden vanaf bed, heb ik er al zeker 10 zien langskomen. Ze komen zelfs tot aan de ingang van winkels/restaurant. Het meer is 100 meter bij ons vandaan.
Wandelen bij het Cameron Lake
De volgende dag is het weer prachtig weer. We rijden dan de Akamina Parkway naar Cameron Lake. Aan de rand van het meer komt een waterbuffel even pootje baden. Een mooi gezicht. We lopen een route vlak langs het meer.
Deze weg eindigt abrupt bij de 'Bear Garden'. Een brede weide met struikgewas waar veel beren besjes etc. vinden. Gezien het frequente berenbezoek en het feit dat je je hier moeilijk uit de voeten kan maken, word je op borden geadviseerd niet verder te lopen.
Bear country
In alle parken waar we komen zitten beren, maar bij sommige wandelpaden word je nog eens extra gewezen op het feit dat je in Bear Country bent, met tips hoe je 'overleeft' als je beren mocht tegenkomen. En dat stelt me nou ook niet echt gerust. De tips zijn: 'de beer op kalmerende toon toespreken', 'play dead' en 'langzaam terugtrekkende bewegingen maken'.
Gezien mijn instinctieve reactie bij de eerste de beste wesp die bij me in de buurt komt (hard gillen en wegrennen) vermoed ik dat ik weinig overlevingskans bij de beren heb.
Natuurlijk is de kans superklein dat je ze tegenkomt. Vooral als je overdag met het nodige kabaal over de gebaande paden loopt zoals wij doen. Maar toch.... ik moet toch altijd weer even slikken als ik zo'n bordje passeer.
Wandelen richting Rowe Falls
Op de terugweg van Cameron Lake stoppen we nog bij het wandelpad naar de Rowe Falls. Daar lopen we een stukje van en komen in een kleurrijk gebied terecht. Rood, oranje, geel groen, blauw. Herfst met een zonnetje.
Hotel Prince of Wales
Ook in Waterton heeft de Canadian Railway in 1927 het landschap gemarkeerd met een enorm hotel op een heuvel vlak buiten het dorp: het hotel Prince of Wales.
Het ziet er indrukwekkend uit en vanaf de heuvel hebben we prachtig uitzicht. We gaan er ook even wat drinken, een biertje en een wildberry Martini. Binnen ziet het er echt mooi uit. Obers lopen in naar wat wij denken Schotse ruit, maar het zal vast Welsh zijn.
Beren langs de Red Canyon Parkway
De volgende dag is het aanvankelijk bewolkt, maar al snel verschijnt het zonnetje. We rijden de Red Canyon Park Way. En dan na een km of 5, zomaar langs de weg op zo'n 20 meter afstand van ons: een beer! Deze scharrelt heel rustig in het open veld zijn/haar kostje bij mekaar. In de verte zien we een andere beer als een piepklein stipje tegen de berg aan klimmen.
Natuurlijk weer een dubbel gevoel. Enerzijds vinden we het heel indrukwekkend om een beer van zo dichtbij te zien. Van de andere kant weten we ook dat we onderdeel uitmaken van hetgeen dat de beer steeds minder mensenschuw maakt, waardoor de beer zijn natuurlijke angst voor de mens verliest. En dat de kans dan ook groot is dat hij op een dag doodgeschoten zal worden omdat-ie te gevaarlijk is geworden.
Red Canyon
Afijn, na deze indrukwekkende stop rijden we verder naar de Red Canyon. Daar maken we een wandeling bovenlangs de canyon.
Zoals de naam al aangeeft, zijn de rotsten hier overwegend roodoranje van kleur. Daarna lopen we naar de Blackiston falls.
Redelijk vroeg in de middag zijn we weer terug en luieren we nog voor onze loge. We gaan ook nog even naar de watervallen in het dorp, de Cameron falls. En ga ik met Claire weer even reeën kijken, daar kan ze geen genoeg van krijgen.
We zien op tv dat Ike flink heeft toegeslagen in Texas. Wij vliegen over 2 weken via Houston naar Amsterdam, maar dan zal alles wel weer rustig zijn.
Beer op de weg
De volgende dag reizen we naar de Amerikaanse grens, aan de rand van het park. We nemen de Chief Mountain Highway en vertrekken tamelijk vroeg. Na een kwartier rijden steekt er ineens voor onze auto een beer de weg over. En 500 verder rent een beer langs de berm het bos in.
De grens tussen Canada en US is dicht, en gaat pas om 9.00 's ochtends open. Dus we moeten een kwartiertje wachten en zien voor het eerst in ons leven echt de hekken van een land open gaan...
Er wordt flink gewaarschuwd voor het voorkomen van Nederlandse Iepenziekte. Wij hebben er nog nooit van gehoord. En dan verlaten we Waterton Park en Canada definitief en reizen verder door de US.
(Zie onze website http://usa2008.hankes.nl voor onze reisverslagen en foto's)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
