Marrakech
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
02 Februari 2009 | Marokko, Marrakesh
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Heenreis en Marrakech
Al vliegen we pas om 14.45, het is toch vroeg opstaan geblazen, zo rond 7.30. We moeten namelijk eerst naar Charleroi rijden. En daar nemen we voor de zekerheid ook maar ruim de tijd voor. Maar de reis gaat voorspoedig en we doen er 3,5 uur over, inclusief een uur koffie-en-popcorn-break in Waterloo.
Het vliegveld van Charleroi is klein en totaal niet druk. We vertrekken om 14.45 met onze Ryanair-vlucht en hebben geluk: omdat het vliegtuig niet vol is, hebben we een extra stoel. En wonder boven wonder blijft Claire hier ook min of meer op zitten.
Aangezien we dan ook nog ‘vervroeging’ blijken te hebben en een half uur eerder dan gepland in Marrakech arriveren, vliegt deze vlucht voor ons letterlijk voorbij.
We landen in Marrakech om 17.15 plaatselijke tijd (1 uur vroeger dan in Nederland). Daar heeft het aan de grond te zien de hele dag geplensd. Het is ook tamelijk fris.
Op het vliegveld worden we opgewacht door een vriend van Serge, de man bij wie we een appartement hebben geboekt. Hij brengt ons naar Al Qantara. Dat is een appartementencomplex 2 km buiten de medina van Marrakech. Het is hier rustig, want het is laagseizoen. We hebben een groot appartement met 2 badkamers (1 met douche en 1 met bad), grote woonkamer, keuken, slaapkamer en balkon.
Beneden is een heel groot zwembad, maar dat is leeg vanwege het (laag)seizoen. Wel kunnen we gebruik maken van de bijbehorende ligstoelen.
Dit is voor ons een ideale stek. Rustig, comfortabel, veel ruimte en de mogelijkheid om zelf te koken en wassen als we dat willen.
Marrakech
Dag 1 (21 januari)
De eerste dag slapen we lekker uit tot een uurtje of 10. We zien dan een aarzelend zonnetje, gelukkig is het in de namiddag stralend weer. We lopen naar de stad en gaan eerst naar het parkje bij de Koutoubia Minaret, met zijn 70 meter de hoogste toren van de stad.
Koutoubia betekent ‘boekverkopers’, een verwijzing naar de grote boekenmarkt die hier vroeger was. De minaret is gebouwd door een Almohad in de 12e eeuw, net als de Giralda in Sevilla. De moskee die er voor de minaret stond is afgebroken omdat-ie niet in precies in lijn met Mekka stond.
Wat mij opvalt is dat we zo rustig kunnen rondlopen hier. Ik ben hier 8 jaar geleden in mei geweest en weet dat ik toen min of meer werd ‘belaagd’ door (pseudo)gidsen, verkopers etc die op tamelijk agressieve manier probeerden iets aan mij te verdienen.
Daar hebben we nu totaal geen last van. Een man komt ons melden dat een moskee dicht is tot 14.30 en als we zeggen dat we dat weten, druipt-ie gelijk af. Huh, denk ik? Voor de rest worden we totaal niet aangesproken. Komt het door het seizoen, komt het door het postuur van Bert, komt het door de aangescherpte regelgeving? Geen idee, maar het is een verademing.
Het enige is dat het ons niet lukt om een normale prijs voor een taxi te betalen. Chauffeurs weigeren om hun meter aan te zetten en ondanks het feit dat we meestal de helft van de vraagprijs afkrijgen, betalen we nog de helft meer dan gebruikelijk is voor toeristen, als je de boekjes mag geloven. Ach ja, dat zien we maar als een gegeven, we hebben geen zin nog beter af te dingen of dure taxi’s te weigeren. Overigens kost een taxirit ons nog steeds niet veel meer dan een gemiddelde busrit in Utrecht.
Marokkanen blijken er dol op zijn hun affectie voor kinderen te tonen. Dat begint al bij de Marokkaanse Douane, waar 3 douaniers moeite doen om Claire met hen mee te laten gaan, maar het gaat daarna constant door. Claire wordt talloze malen gezoend, geknuffeld, aan de hand genomen, gevoerd, geprezen, gefotografeerd. Ze laat het zich allemaal heerlijk aanleunen, alsof ze niet anders gewend is.
Op de Djemaa El Fna, het grootste en bekendste plein van Marrakech kijken we onze ogen uit. Er wordt gemusiceerd, verhalen verteld, met slangen en apen geleurd, gedronken, gekletst, groenten, fruit en kruiden verkocht. Vanaf het terras van boven in Café Glacier hebben we een mooi uitzicht over het hele plein. We dwalen over de soukhs en verdwalen natuurlijk ook. Af en toe wanen we ons in de Middeleeuwen.
Dag 2 (22 januari)
De volgende dag slapen we weer uit tot een uurtje of negen, ontbijten en gaan dan beneden in de tuin van ons appartement liggen. Het is warm en zonnig, een strakblauwe lucht. Claire vermaakt zich prima met het verplaatsen van handdoeken van de ene stoel naar de andere en krijgt een hoop aandacht van de enige andere mensen die er nog zijn, een Frans stel. Dan gaat ze slapen en hebben Bert en ik een uurtje volledige rust.
Dan lopen we weer naar het centrum, dit keer via Mellah (afgeleid van ‘zout’), de Joodse buurt van Marrakech. In Marokko wonen zowel Berber joden als Europese Joden die tussen de 14e en 16e eeuw naar Marokko zijn gevlucht. Zij zjin opgenomen in de stad, maar in een aparte wijk met een muur eromheen. Joden mochten overdag handelen (zout, suiker en goud) maar stonden ’s nachts onder toezicht in hun wijk. Voor deze ‘bescherming’ moesten ze vaak flink betalen.
We lopen daarna weer naar de Djemaa el Fna, waar we rond zonsondergang arriveren. Het is er hartstikke druk en staan er plots overal eettentjes. We eten een hapje bij Cafe Glacier, van waaruit we prachtig uitzicht over het plein hebben.
Dag 3 (23 januari)
’s Ochtends is een herhaling van de dag ervoor: uitslapen en relaxen in de tuin. Serge komt nog langs om te vragen of alles naar wens is in het appartement.
Claire slaapt weer een uurtje en daarna lopen we naar de stad. We bezoeken het theologisch college, Medersa Ali Ben Youssef. Erg mooi, heeft veel weg van het Alhambra, in mudejarstijl. Daarna lopen we door het Musee de Marrakech, gevestigd in een mooi paleis uit de 19e eeuw. Tot slot brengen we een bezoek aan de Koubba Ba’ adiyn. We eindigen weer op de Djemaa el Fnaa en eten een bij Aqua.
Onze beste aankoop van de afgelopen tijd vinden we overigens de ‘Sack ’n seat’, een stoffen opvouwbaar hoesje waarmee je een gewone stoel in no time omtovert tot een eetstoel voor dreumessen. Dat maakt het eten met Claire in ons appartement en in restaurants een stuk gemakkelijker en rustiger.
Claire eet meestal met ons mee, pastilla, aubergine en tajine, patat en lasagna en we ontdekken dat ze één ding echt niet lust: crêpes au sucre à la crème de Chantilly. Ze probeert het een paar keer, maar trekt steeds een vies gezicht en alles komt er weer uit. Lekker toetje voor Bert en mij dus.
Dag 4 (24 januari)
In tegenstelling tot de vorige dagen is het vandaag bewolkt, maar wel droog. Na onze gebruikelijke opstart in de ochtend, gaan we in het begin van de middag naar Guéliz, la nouvelle ville van Marrakech. Dit is het moderne deel van Marrakech met ook talloze hippe tentjes, winkeltjes en cafés.
Ik heb zin om eens even lekker te winkelen, maar helaas het is zaterdag en het hele week-end zijn hier alle winkels dicht. We gaan naar de Jardin Majorelle, een tuin met exotische bomen en cactussen, die mooi en kleurrijk is gedecoreerd door de schilder Majorelle.Het is privé-bezit van de familie van Yves Saint-Laurent, die vorig jaar is overleden.
Daarna halen we bij Budget Car de auto op die we voor een week hebben gehuurd. Dat is wat gedoe, omdat ik alleen het reserveringsnummer bij me heb zoals ook stond aangegeven in de mail die ik van Budget Car had gehad. Maar volgens de dame van Budget Car moet ik ook de print van de e-mail zelf overhandigen.
Toevallig heb ik ’s ochtends nog een attenderingmail had in mijn mailbox gezien, die ik gelukkig ook nog niet heb weggegooid. Dus ik mag er plekke inloggen op mijn mail, het zo gewenste mailtje tevoorschijn toveren zodat de dame dit kan printen. En dan is het goed. Pfffff…
Als we vervolgens vragen om een autostoeltje voor Claire worden we een beetje raar aangekeken, in Marokko doen ze daar niet aan. Op mijn vraag waar we er eventueel één kunnen kopen geeft de dame als antwoord dat misschien bij de Grande Surface Marjane, 10 km verder, een stoeltje te krijgen is.
Later blijkt dat ook het geval te zijn, maar knalduur, dus ik zit de rest van de week op de achterbank met Claire op schoot. Relaxed is anders, maar goed als die grote Marokkaanse gezinnen dat kunnen, dan moet mij dat met één kind ook wel lukken.
Bij de Marjane zijn we overigens wel in staat wat potjes babyvoeding in te slaan, dat is in de rest van de stad onmogelijk. Afgezien van een vestiging van de supermarktketen Acima waar er keuze is uit 1 smaak: aardappel met groente.
Nu verhongert Claire natuurlijk ook niet met alles wat ze hier eet, maar ja ik wil af en toe het gevoel hebben dat ze alles binnenkrijgt wat ze nodig heeft. Bij de Marjane dus maar liefst vijf verschillende smaken en allemaal halal, zo staat op het etiket.
Dag 6 (26 januari) (25 januari, zie Ourika)
Een dagje lanterfanteren. Eerst luieren en lezen op ons terras en daarna rijden we naar Oasis Hassan II waar we gaan lunchen bij restaurant Le Bled, zo’n 5 km van ons appartement af. Eerst rijden we weer langs een soort vuilnisbelt en kunnen ons niet voorstellen zometeen in een mooie omgeving terecht te komen, maar het gebeurt wederom.
In eerste instantie denken we dat het restaurant dicht is, maar bij het indrukwekkende toegangshek blijkt iemand in een hokje te zitten die de deuren voor ons opent. En al zijn we de enige gasten, meteen wordt er alles aan gedaan om het naar onze zin te maken. We krijgen een rondleiding door deze gastboerderij, zoals ze deze zelf noemen. Inclusief een kijkje in de suites voor logés. Erg mooi (maar ver boven ons budget).
Le Bled is 3 hectare groot en lijkt een enorme volkstuin. Er wordt gekookt uit eigen tuin: olijfolie van de olijven uit eigen tuin, er staan sinaasappelbomen, citroenbomen, wortelen, sla etc. Ook zien we naast een zwembad met pittoresk terras een paar rijen langgerekte bassins. Dat blijken fonteinen te zijn. De gastvrouw vertelt dat in de lente en zomer hier vaak bruiloften worden gehouden en tussen de fonteinen tafels worden gedekt. We krijgen bijna zin om ook te trouwen.
Binnen is een typisch Marokkaanse inrichting, met lage banken, kussens en kleden en de open haard wordt meteen voor ons gestookt. Het is immers 17 graden, koud dus. Het bereiden van het eten zal een uurtje of anderhalf duren, maar dat vinden we niet erg. Genoeg te zien hier en rond te rennen voor Claire.
En het eten is de moeite van het wachten waard. Dit is echt het lekkerste eten tot nu toe. Heerlijk zalouk, gegrilde paprika’s en lamstjajine en alle andere hapjes waarvan we de naam niet meer weten. Echt om onze vingers bij af te likken.
In de ochtend is Serge langs gekomen om weer te vragen of alles naar onze zin is. Dat is het nog steeds. Hij vraagt of we soms een nachtje eraan vast willen plakken. Gratis, want hij heeft geen nieuwe gasten voor het appartement. Maar we hebben besloten morgen naar Essouira te gaan, aan de kust, 2,5 uur rijden.
We geven aan voor de allerlaatste nacht, die we weer in Marrakech willen doorbrengen, wel nog een overnachtingsmogelijkheid te zoeken. Serge zegt onmiddellijk dat we de sleutel van het appartement mee kunnen nemen naar Essouira en dan vrijdag gewoon weer hier kunnen slapen. Hij heeft 3 appartementen en nog niets is verhuurd de komende week, dus het maakt voor hem niet uit. Dit aanbod nemen we graag aan.
Ik heb het idee dat er in Marokko flink aan de weg wordt getimmerd wat betreft hotel- en appartementencomplexen en chique winkels. Dat krijg is bevestigd door een aantal Fransen die we tegenkomen.
Op vele plaatsen zijn gloednieuwe resorts of staan de plannen daarvoor groots geafficheerd. Sinds 5 à 6 jaar wordt er een soort Cote d'Azur voor Fransen gemaakt in Marrakech. Koning Mohammed VI stimuleert dit ook sterk.
Dag 10 (29 januari) (27-29 januari, zie Essouira)
Ons laatste dagje Marrakech is er één van relaxen, vooral op het terras voor ons appartement. Eindelijk heb ik nu ook mijn boek uit waar ik in de USA (september 2008) aan ben begonnen.
We besluiten ook een keer naar de Hamman te gaan. Naar een 'local' hammam gaan is met Claire erbij geen optie, dus we kiezen voor de hammam die bij El Qantara hoort.
En ook dat is even gedoe, zowel hammam als massage moeten we na elkaar doen zodat eentje bij Claire kan blijven in het zwembad. En in dat zwembad wil Claire aanvankelijk niets anders dan op schoot zitten friemelen met de sleutel van het kluisje.
Al met al vinden we het wel heerlijk en als we allebei klaar zijn gaat Bert nog een uurtje zwemmen met Claire die plots wel weer in de zwemband durft. Het is ook vandaag weer stralend weer.
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Heenreis en Marrakech
Al vliegen we pas om 14.45, het is toch vroeg opstaan geblazen, zo rond 7.30. We moeten namelijk eerst naar Charleroi rijden. En daar nemen we voor de zekerheid ook maar ruim de tijd voor. Maar de reis gaat voorspoedig en we doen er 3,5 uur over, inclusief een uur koffie-en-popcorn-break in Waterloo.
Het vliegveld van Charleroi is klein en totaal niet druk. We vertrekken om 14.45 met onze Ryanair-vlucht en hebben geluk: omdat het vliegtuig niet vol is, hebben we een extra stoel. En wonder boven wonder blijft Claire hier ook min of meer op zitten.
Aangezien we dan ook nog ‘vervroeging’ blijken te hebben en een half uur eerder dan gepland in Marrakech arriveren, vliegt deze vlucht voor ons letterlijk voorbij.
We landen in Marrakech om 17.15 plaatselijke tijd (1 uur vroeger dan in Nederland). Daar heeft het aan de grond te zien de hele dag geplensd. Het is ook tamelijk fris.
Op het vliegveld worden we opgewacht door een vriend van Serge, de man bij wie we een appartement hebben geboekt. Hij brengt ons naar Al Qantara. Dat is een appartementencomplex 2 km buiten de medina van Marrakech. Het is hier rustig, want het is laagseizoen. We hebben een groot appartement met 2 badkamers (1 met douche en 1 met bad), grote woonkamer, keuken, slaapkamer en balkon.
Beneden is een heel groot zwembad, maar dat is leeg vanwege het (laag)seizoen. Wel kunnen we gebruik maken van de bijbehorende ligstoelen.
Dit is voor ons een ideale stek. Rustig, comfortabel, veel ruimte en de mogelijkheid om zelf te koken en wassen als we dat willen.
Marrakech
Dag 1 (21 januari)
De eerste dag slapen we lekker uit tot een uurtje of 10. We zien dan een aarzelend zonnetje, gelukkig is het in de namiddag stralend weer. We lopen naar de stad en gaan eerst naar het parkje bij de Koutoubia Minaret, met zijn 70 meter de hoogste toren van de stad.
Koutoubia betekent ‘boekverkopers’, een verwijzing naar de grote boekenmarkt die hier vroeger was. De minaret is gebouwd door een Almohad in de 12e eeuw, net als de Giralda in Sevilla. De moskee die er voor de minaret stond is afgebroken omdat-ie niet in precies in lijn met Mekka stond.
Wat mij opvalt is dat we zo rustig kunnen rondlopen hier. Ik ben hier 8 jaar geleden in mei geweest en weet dat ik toen min of meer werd ‘belaagd’ door (pseudo)gidsen, verkopers etc die op tamelijk agressieve manier probeerden iets aan mij te verdienen.
Daar hebben we nu totaal geen last van. Een man komt ons melden dat een moskee dicht is tot 14.30 en als we zeggen dat we dat weten, druipt-ie gelijk af. Huh, denk ik? Voor de rest worden we totaal niet aangesproken. Komt het door het seizoen, komt het door het postuur van Bert, komt het door de aangescherpte regelgeving? Geen idee, maar het is een verademing.
Het enige is dat het ons niet lukt om een normale prijs voor een taxi te betalen. Chauffeurs weigeren om hun meter aan te zetten en ondanks het feit dat we meestal de helft van de vraagprijs afkrijgen, betalen we nog de helft meer dan gebruikelijk is voor toeristen, als je de boekjes mag geloven. Ach ja, dat zien we maar als een gegeven, we hebben geen zin nog beter af te dingen of dure taxi’s te weigeren. Overigens kost een taxirit ons nog steeds niet veel meer dan een gemiddelde busrit in Utrecht.
Marokkanen blijken er dol op zijn hun affectie voor kinderen te tonen. Dat begint al bij de Marokkaanse Douane, waar 3 douaniers moeite doen om Claire met hen mee te laten gaan, maar het gaat daarna constant door. Claire wordt talloze malen gezoend, geknuffeld, aan de hand genomen, gevoerd, geprezen, gefotografeerd. Ze laat het zich allemaal heerlijk aanleunen, alsof ze niet anders gewend is.
Op de Djemaa El Fna, het grootste en bekendste plein van Marrakech kijken we onze ogen uit. Er wordt gemusiceerd, verhalen verteld, met slangen en apen geleurd, gedronken, gekletst, groenten, fruit en kruiden verkocht. Vanaf het terras van boven in Café Glacier hebben we een mooi uitzicht over het hele plein. We dwalen over de soukhs en verdwalen natuurlijk ook. Af en toe wanen we ons in de Middeleeuwen.
Dag 2 (22 januari)
De volgende dag slapen we weer uit tot een uurtje of negen, ontbijten en gaan dan beneden in de tuin van ons appartement liggen. Het is warm en zonnig, een strakblauwe lucht. Claire vermaakt zich prima met het verplaatsen van handdoeken van de ene stoel naar de andere en krijgt een hoop aandacht van de enige andere mensen die er nog zijn, een Frans stel. Dan gaat ze slapen en hebben Bert en ik een uurtje volledige rust.
Dan lopen we weer naar het centrum, dit keer via Mellah (afgeleid van ‘zout’), de Joodse buurt van Marrakech. In Marokko wonen zowel Berber joden als Europese Joden die tussen de 14e en 16e eeuw naar Marokko zijn gevlucht. Zij zjin opgenomen in de stad, maar in een aparte wijk met een muur eromheen. Joden mochten overdag handelen (zout, suiker en goud) maar stonden ’s nachts onder toezicht in hun wijk. Voor deze ‘bescherming’ moesten ze vaak flink betalen.
We lopen daarna weer naar de Djemaa el Fna, waar we rond zonsondergang arriveren. Het is er hartstikke druk en staan er plots overal eettentjes. We eten een hapje bij Cafe Glacier, van waaruit we prachtig uitzicht over het plein hebben.
Dag 3 (23 januari)
’s Ochtends is een herhaling van de dag ervoor: uitslapen en relaxen in de tuin. Serge komt nog langs om te vragen of alles naar wens is in het appartement.
Claire slaapt weer een uurtje en daarna lopen we naar de stad. We bezoeken het theologisch college, Medersa Ali Ben Youssef. Erg mooi, heeft veel weg van het Alhambra, in mudejarstijl. Daarna lopen we door het Musee de Marrakech, gevestigd in een mooi paleis uit de 19e eeuw. Tot slot brengen we een bezoek aan de Koubba Ba’ adiyn. We eindigen weer op de Djemaa el Fnaa en eten een bij Aqua.
Onze beste aankoop van de afgelopen tijd vinden we overigens de ‘Sack ’n seat’, een stoffen opvouwbaar hoesje waarmee je een gewone stoel in no time omtovert tot een eetstoel voor dreumessen. Dat maakt het eten met Claire in ons appartement en in restaurants een stuk gemakkelijker en rustiger.
Claire eet meestal met ons mee, pastilla, aubergine en tajine, patat en lasagna en we ontdekken dat ze één ding echt niet lust: crêpes au sucre à la crème de Chantilly. Ze probeert het een paar keer, maar trekt steeds een vies gezicht en alles komt er weer uit. Lekker toetje voor Bert en mij dus.
Dag 4 (24 januari)
In tegenstelling tot de vorige dagen is het vandaag bewolkt, maar wel droog. Na onze gebruikelijke opstart in de ochtend, gaan we in het begin van de middag naar Guéliz, la nouvelle ville van Marrakech. Dit is het moderne deel van Marrakech met ook talloze hippe tentjes, winkeltjes en cafés.
Ik heb zin om eens even lekker te winkelen, maar helaas het is zaterdag en het hele week-end zijn hier alle winkels dicht. We gaan naar de Jardin Majorelle, een tuin met exotische bomen en cactussen, die mooi en kleurrijk is gedecoreerd door de schilder Majorelle.Het is privé-bezit van de familie van Yves Saint-Laurent, die vorig jaar is overleden.
Daarna halen we bij Budget Car de auto op die we voor een week hebben gehuurd. Dat is wat gedoe, omdat ik alleen het reserveringsnummer bij me heb zoals ook stond aangegeven in de mail die ik van Budget Car had gehad. Maar volgens de dame van Budget Car moet ik ook de print van de e-mail zelf overhandigen.
Toevallig heb ik ’s ochtends nog een attenderingmail had in mijn mailbox gezien, die ik gelukkig ook nog niet heb weggegooid. Dus ik mag er plekke inloggen op mijn mail, het zo gewenste mailtje tevoorschijn toveren zodat de dame dit kan printen. En dan is het goed. Pfffff…
Als we vervolgens vragen om een autostoeltje voor Claire worden we een beetje raar aangekeken, in Marokko doen ze daar niet aan. Op mijn vraag waar we er eventueel één kunnen kopen geeft de dame als antwoord dat misschien bij de Grande Surface Marjane, 10 km verder, een stoeltje te krijgen is.
Later blijkt dat ook het geval te zijn, maar knalduur, dus ik zit de rest van de week op de achterbank met Claire op schoot. Relaxed is anders, maar goed als die grote Marokkaanse gezinnen dat kunnen, dan moet mij dat met één kind ook wel lukken.
Bij de Marjane zijn we overigens wel in staat wat potjes babyvoeding in te slaan, dat is in de rest van de stad onmogelijk. Afgezien van een vestiging van de supermarktketen Acima waar er keuze is uit 1 smaak: aardappel met groente.
Nu verhongert Claire natuurlijk ook niet met alles wat ze hier eet, maar ja ik wil af en toe het gevoel hebben dat ze alles binnenkrijgt wat ze nodig heeft. Bij de Marjane dus maar liefst vijf verschillende smaken en allemaal halal, zo staat op het etiket.
Dag 6 (26 januari) (25 januari, zie Ourika)
Een dagje lanterfanteren. Eerst luieren en lezen op ons terras en daarna rijden we naar Oasis Hassan II waar we gaan lunchen bij restaurant Le Bled, zo’n 5 km van ons appartement af. Eerst rijden we weer langs een soort vuilnisbelt en kunnen ons niet voorstellen zometeen in een mooie omgeving terecht te komen, maar het gebeurt wederom.
In eerste instantie denken we dat het restaurant dicht is, maar bij het indrukwekkende toegangshek blijkt iemand in een hokje te zitten die de deuren voor ons opent. En al zijn we de enige gasten, meteen wordt er alles aan gedaan om het naar onze zin te maken. We krijgen een rondleiding door deze gastboerderij, zoals ze deze zelf noemen. Inclusief een kijkje in de suites voor logés. Erg mooi (maar ver boven ons budget).
Le Bled is 3 hectare groot en lijkt een enorme volkstuin. Er wordt gekookt uit eigen tuin: olijfolie van de olijven uit eigen tuin, er staan sinaasappelbomen, citroenbomen, wortelen, sla etc. Ook zien we naast een zwembad met pittoresk terras een paar rijen langgerekte bassins. Dat blijken fonteinen te zijn. De gastvrouw vertelt dat in de lente en zomer hier vaak bruiloften worden gehouden en tussen de fonteinen tafels worden gedekt. We krijgen bijna zin om ook te trouwen.
Binnen is een typisch Marokkaanse inrichting, met lage banken, kussens en kleden en de open haard wordt meteen voor ons gestookt. Het is immers 17 graden, koud dus. Het bereiden van het eten zal een uurtje of anderhalf duren, maar dat vinden we niet erg. Genoeg te zien hier en rond te rennen voor Claire.
En het eten is de moeite van het wachten waard. Dit is echt het lekkerste eten tot nu toe. Heerlijk zalouk, gegrilde paprika’s en lamstjajine en alle andere hapjes waarvan we de naam niet meer weten. Echt om onze vingers bij af te likken.
In de ochtend is Serge langs gekomen om weer te vragen of alles naar onze zin is. Dat is het nog steeds. Hij vraagt of we soms een nachtje eraan vast willen plakken. Gratis, want hij heeft geen nieuwe gasten voor het appartement. Maar we hebben besloten morgen naar Essouira te gaan, aan de kust, 2,5 uur rijden.
We geven aan voor de allerlaatste nacht, die we weer in Marrakech willen doorbrengen, wel nog een overnachtingsmogelijkheid te zoeken. Serge zegt onmiddellijk dat we de sleutel van het appartement mee kunnen nemen naar Essouira en dan vrijdag gewoon weer hier kunnen slapen. Hij heeft 3 appartementen en nog niets is verhuurd de komende week, dus het maakt voor hem niet uit. Dit aanbod nemen we graag aan.
Ik heb het idee dat er in Marokko flink aan de weg wordt getimmerd wat betreft hotel- en appartementencomplexen en chique winkels. Dat krijg is bevestigd door een aantal Fransen die we tegenkomen.
Op vele plaatsen zijn gloednieuwe resorts of staan de plannen daarvoor groots geafficheerd. Sinds 5 à 6 jaar wordt er een soort Cote d'Azur voor Fransen gemaakt in Marrakech. Koning Mohammed VI stimuleert dit ook sterk.
Dag 10 (29 januari) (27-29 januari, zie Essouira)
Ons laatste dagje Marrakech is er één van relaxen, vooral op het terras voor ons appartement. Eindelijk heb ik nu ook mijn boek uit waar ik in de USA (september 2008) aan ben begonnen.
We besluiten ook een keer naar de Hamman te gaan. Naar een 'local' hammam gaan is met Claire erbij geen optie, dus we kiezen voor de hammam die bij El Qantara hoort.
En ook dat is even gedoe, zowel hammam als massage moeten we na elkaar doen zodat eentje bij Claire kan blijven in het zwembad. En in dat zwembad wil Claire aanvankelijk niets anders dan op schoot zitten friemelen met de sleutel van het kluisje.
Al met al vinden we het wel heerlijk en als we allebei klaar zijn gaat Bert nog een uurtje zwemmen met Claire die plots wel weer in de zwemband durft. Het is ook vandaag weer stralend weer.
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
