Essouira
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
29 Januari 2009 | Marokko, Marrakesh
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Essouira (dag 7 t/m 9, 27-29 januari 2009)
Het logische alternatief voor Atlas/Sahara, is het aan de kust gelegen Essouira. Van verschillende mensen (Europeanen en Marokkanen) hebben we gehoord dat dit een mooie bestemming is en gemakkelijk te bereiken. Het is een geliefde haven- en badplaats, met name voor surfers, maar ook weer niet overspoeld door toeristen.
De Portugezen hebben zich er in de 15e eeuw gevestigd en er een militaire post van gemaakt. Ze noemden de stad Mogador. Zij verloren hun macht aan de Saadians en de stad raakte in verval.
In de 18e eeuw besloot een sultan een Franse architect in te schakelen om de stad weer in glorie te herstellen en geschikt voor handel met het buitenland. De stad werd Essouaira gedoopt, dat ‘goed ontworpen’ betekent. Het werd de schakel voor handel tussen Timboektoe en Europa.
De Fransen maakten er in de 20e eeuw weer Mogador van en verplaatsten de handel naar andere steden. Toen Marokko in 1956 onafhankelijk werd, werd het weer Essouira. De medina is sinds het begin van deze eeuw Unesco werelderfgoed, als voorbeeld van Europese militaire architectuur in Noord-Afrika.
We rijden er in 2,5 uur naar toe en nemen een tamelijk basic hotel, Dar Nacería, maar wel met vue sur la mer. In het begin denken we: Waar zijn we nou terecht gekomen? Wel heel veel tassen- en schoenenkramen etc, maar we appreciëren het stadje langzaam aan steeds meer, vooral de haven is erg leuk rondlopen.
En het is mooi en zonnig weer, drankje en hapjes overal te krijgen en niet te vergeten…. speeltuintjes op het strand. Claire is er niet weg te slaan. Het strand vindt ze ook interessant, zolang ze maar geen zand hoeft aan te raken met handjes of voetjes, dan is het brullen geblazen. De laatste dag is dat volkomen omgekeerd. Dan wil ze niets anders dan de zee inrennen en als we haar daar dan weghalen is het brullen.
We vermaken ons deze vakantie vaak door gewoon ergens op een bankje te gaan zitten, Claire te laten rondrennen en vervolgens te zien hoe er met haar wordt rondgesjouwd en hoe haar snoepjes, cakejes en koekjes worden aangereikt.
Het lijkt wel of Marokkanen standaard een voorraadje lekkers in hun tas hebben voor het geval ze een kind tegen komen op weg naar hun werk. Ook krijgt Claire haar eerste huwelijksaanzoek van een jongetje van 1 jaar.
We zijn blij met de draagzak die we bij ons hebben, Claire zit en slaapt daar prima in. De buggy hadden we net zo goed thuis kunnen laten, die hebben we nog niet 1 keer gebruikt in Marokko.
Bij 1 jongen van een winkeltje waar we vaak langskomen is Claire niet weg te slaan en voelt zich volkomen op haar gemak. Ze gaat met hem tekenen, trommelen, wandelen en heeft de grootste lol, hij ook. Goed voor de zaken, want we kopen er een leren armbandje voor haar, met de letter ‘D’, de beginletter van haar tweede naam, want de ‘C’ is geen Arabische letter.
En later koop ik er ook nog een tas. In iedere kraam hebben ze ongeveer dezelfde tassen en ik ben vreselijk slecht in afdingen (heb er ook echt een hekel aan al prent ik me duizend maal in dat dit bij de cultuur hoort en je mensen bijna beledigt door het spel niet mee te spelen), dus ik denk: ik word liever afgezet bij een winkel waar ik in ieder geval nog wat lol heb gehad dan bij een ‘vreemde’ kraam.
’s Avonds in de hotel komen we erachter dat een hotelkamer toch net wat anders is dan een appartement en mijn survival kit bevat niet veel meer dan pleisters en een kurketrekker. We hebben er niet aan gedacht glazen, lepels etc mee te nemen en magnetron hebben we ook niet meer. Dus Claire krijgt een koud potje gevoerd met een tandenborstel en ik drink wijn uit haar groene kikkerbeker.
Ik eet in Essouira een paar keer schaal- en schelpdieren nu ik zo dichtbij de zee zit, voor Bert zijn er genoeg alternatieven. Claire raakt steeds verslaafder aan olijven en tomaten.
Na 2 dagen hebben we het gezien hier en besluiten we terug te gaan naar Marrakech waar we dan nog 2 nachten zullen blijven.
De regio van Essouira staat ook bekend om arganolie die wel heel veel goede eigenschappen bevat als je de mensen hier mag geloven: verfijnde smaak voor salades, goed voor de huid en geneeskrachtige werking.
Op de terugweg naar Marrakech brengen we een bezoek aan een van talloze cooperatives die arganolie maken, Marjane. Deze cooperatives worden allemaal gerund door vrouwen. Niet dat hun mannen niets doen hoor, haasten ze ons te vertellen, die werken ook hard. En voor 1 liter arganolie zijn 40 kilo argannoten (soort kruising tussen noot en olijf) nodig en dagen handmatig werk. Arganolie is dan ook niet goedkoop.
De boom waar de argannoot aan groeit, de argania spinosa, groeit alleen nog in Zuid-Marokko. Het gebied tussen Agadir en Essouira is dan ook door Unesco tot werelderfgoed verheven.
De laatste jaren zijn veel initiatieven gestart om vrouwen op het platteland betere perspectieven te bieden. Van de ene kant is het hier heel modern: strak ingerichte winkels, mooi vormgegeven producten en betalen met credit card wordt gepromoot.
Van de andere kant is er hier geen elektriciteit of stromend water, dus het verwerken van de olie tot eindproducten gebeurt in de stedelijke regio's.
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Essouira (dag 7 t/m 9, 27-29 januari 2009)
Het logische alternatief voor Atlas/Sahara, is het aan de kust gelegen Essouira. Van verschillende mensen (Europeanen en Marokkanen) hebben we gehoord dat dit een mooie bestemming is en gemakkelijk te bereiken. Het is een geliefde haven- en badplaats, met name voor surfers, maar ook weer niet overspoeld door toeristen.
De Portugezen hebben zich er in de 15e eeuw gevestigd en er een militaire post van gemaakt. Ze noemden de stad Mogador. Zij verloren hun macht aan de Saadians en de stad raakte in verval.
In de 18e eeuw besloot een sultan een Franse architect in te schakelen om de stad weer in glorie te herstellen en geschikt voor handel met het buitenland. De stad werd Essouaira gedoopt, dat ‘goed ontworpen’ betekent. Het werd de schakel voor handel tussen Timboektoe en Europa.
De Fransen maakten er in de 20e eeuw weer Mogador van en verplaatsten de handel naar andere steden. Toen Marokko in 1956 onafhankelijk werd, werd het weer Essouira. De medina is sinds het begin van deze eeuw Unesco werelderfgoed, als voorbeeld van Europese militaire architectuur in Noord-Afrika.
We rijden er in 2,5 uur naar toe en nemen een tamelijk basic hotel, Dar Nacería, maar wel met vue sur la mer. In het begin denken we: Waar zijn we nou terecht gekomen? Wel heel veel tassen- en schoenenkramen etc, maar we appreciëren het stadje langzaam aan steeds meer, vooral de haven is erg leuk rondlopen.
En het is mooi en zonnig weer, drankje en hapjes overal te krijgen en niet te vergeten…. speeltuintjes op het strand. Claire is er niet weg te slaan. Het strand vindt ze ook interessant, zolang ze maar geen zand hoeft aan te raken met handjes of voetjes, dan is het brullen geblazen. De laatste dag is dat volkomen omgekeerd. Dan wil ze niets anders dan de zee inrennen en als we haar daar dan weghalen is het brullen.
We vermaken ons deze vakantie vaak door gewoon ergens op een bankje te gaan zitten, Claire te laten rondrennen en vervolgens te zien hoe er met haar wordt rondgesjouwd en hoe haar snoepjes, cakejes en koekjes worden aangereikt.
Het lijkt wel of Marokkanen standaard een voorraadje lekkers in hun tas hebben voor het geval ze een kind tegen komen op weg naar hun werk. Ook krijgt Claire haar eerste huwelijksaanzoek van een jongetje van 1 jaar.
We zijn blij met de draagzak die we bij ons hebben, Claire zit en slaapt daar prima in. De buggy hadden we net zo goed thuis kunnen laten, die hebben we nog niet 1 keer gebruikt in Marokko.
Bij 1 jongen van een winkeltje waar we vaak langskomen is Claire niet weg te slaan en voelt zich volkomen op haar gemak. Ze gaat met hem tekenen, trommelen, wandelen en heeft de grootste lol, hij ook. Goed voor de zaken, want we kopen er een leren armbandje voor haar, met de letter ‘D’, de beginletter van haar tweede naam, want de ‘C’ is geen Arabische letter.
En later koop ik er ook nog een tas. In iedere kraam hebben ze ongeveer dezelfde tassen en ik ben vreselijk slecht in afdingen (heb er ook echt een hekel aan al prent ik me duizend maal in dat dit bij de cultuur hoort en je mensen bijna beledigt door het spel niet mee te spelen), dus ik denk: ik word liever afgezet bij een winkel waar ik in ieder geval nog wat lol heb gehad dan bij een ‘vreemde’ kraam.
’s Avonds in de hotel komen we erachter dat een hotelkamer toch net wat anders is dan een appartement en mijn survival kit bevat niet veel meer dan pleisters en een kurketrekker. We hebben er niet aan gedacht glazen, lepels etc mee te nemen en magnetron hebben we ook niet meer. Dus Claire krijgt een koud potje gevoerd met een tandenborstel en ik drink wijn uit haar groene kikkerbeker.
Ik eet in Essouira een paar keer schaal- en schelpdieren nu ik zo dichtbij de zee zit, voor Bert zijn er genoeg alternatieven. Claire raakt steeds verslaafder aan olijven en tomaten.
Na 2 dagen hebben we het gezien hier en besluiten we terug te gaan naar Marrakech waar we dan nog 2 nachten zullen blijven.
De regio van Essouira staat ook bekend om arganolie die wel heel veel goede eigenschappen bevat als je de mensen hier mag geloven: verfijnde smaak voor salades, goed voor de huid en geneeskrachtige werking.
Op de terugweg naar Marrakech brengen we een bezoek aan een van talloze cooperatives die arganolie maken, Marjane. Deze cooperatives worden allemaal gerund door vrouwen. Niet dat hun mannen niets doen hoor, haasten ze ons te vertellen, die werken ook hard. En voor 1 liter arganolie zijn 40 kilo argannoten (soort kruising tussen noot en olijf) nodig en dagen handmatig werk. Arganolie is dan ook niet goedkoop.
De boom waar de argannoot aan groeit, de argania spinosa, groeit alleen nog in Zuid-Marokko. Het gebied tussen Agadir en Essouira is dan ook door Unesco tot werelderfgoed verheven.
De laatste jaren zijn veel initiatieven gestart om vrouwen op het platteland betere perspectieven te bieden. Van de ene kant is het hier heel modern: strak ingerichte winkels, mooi vormgegeven producten en betalen met credit card wordt gepromoot.
Van de andere kant is er hier geen elektriciteit of stromend water, dus het verwerken van de olie tot eindproducten gebeurt in de stedelijke regio's.
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
