Terugreis
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
03 Februari 2009 | Marokko, Marrakesh
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Terugreis (31 januari)
De dag van onze terugreis naar Brussel is een vreemde dag. We beginnen aan het zwembad, in het zonnetje. Serge komt langs om afscheid van ons te nemen. Eigenlijk wil hij niets voor de 2 extra nachten hebben, maar wij betalen wel één nacht.
We laten ook onze buggy, slaapzak en skipak achter waar Claire is uitgegroeid. Serge weet daar een goede bestemming voor bij een bekende die op het platteland woont en een baby heeft. En wij winnen weer wat plek in onze bagage. Later op het vliegveld blijkt dat we ipv de 31,5 kg van de heenreis (1,5 kg teveel) nu 28 kg bij ons hebben, inclusief een paar souvenirtjes.
En dan vertrekken we zo rond twaalven. Eerst gaan we nog even naar een supermarkt om de laatste inkopen te doen. Het plan is daarna nog eens goed te lunchen en dan om 15.00 uur op het vliegveld te arriveren. Onze vlucht gaat om 17.30, dus het avondeten zal er wel bij inschieten. We hebben het ook zo uitgekiend dat we na een laatste tankbeurt nog ongeveer EUR 20 aan dirhams overhouden voor onze lunch.
Dus we gaan op zoek naar een lunchplek met parkeerplekje. Dat valt nog niet mee. Bert rijdt straatje in, straatje uit en ik probeer op de achterbank Claire vast en bezig te houden.
Dan houdt een politie-agent ons aan. Achter hem staat een politie-auto en nog een agent. Ik vind het in eerste instantie niet erg: een mooie Arabier verschijnt aan mijn raampje (Bert wijst altijd standaard naar mij als iemand een poging doet hem wat te vertellen). En hij lijkt nog wel helderziend te zijn ook.
Uit zijn verhaal in gebrekkig Frans denk ik warempel op te maken dat hij ons helpt een parkeerplaats te vinden. Ik versta namelijk iets van ‘Il y avait un stop la-bas, vous voulez voir?’ Genial. En verbeeld ik me nou dat-ie een beetje met me flirt? Maar nee dat zal wel niet, ik schat ‘m minstens 15 jaar jonger dan ik.
Geen sprake echter van een galante Marokkaan. Ik geef toe: de kennis van mijn Frans is erg gekelderd de afgelopen jaren. Heel wat doorvragen en onsamenhangende antwoorden verder (vooral de term PeeVee, triggert mij), is het me helder: hij wil ons een boete geven omdat we ergens een stopbord genegeerd zouden hebben. De boete is eigenlijk 400 dirham (EUR 40), mais, ‘o la la madame, pour la gentillesse’ wil hij het samen met ons arrangeren voor EUR 20. Hij kijkt me olijk knipogend aan…. 'On se comprend hein?'
Pffff… het lijkt erop dat we worden geflest. Pisnijdig ben ik en ik vraag me af of dit wel echte politie is. Maar ik besef ook ineens dat ik geen gordel om heb en niet weet of dat erg is in Marokko. Ook bedenk dat ik geen gezeur wil omdat we over 1,5 uur op het vliegveld moeten zijn en ook nog wat willen eten. Dus ga ik nou op mijn strepen staan en zitten we over een half uur misschien op een of ander vaag (politie)bureau?
Bert zijn humeur hangt helemaal op half zeven en hij zegt niet veel meer dan af en toe tssss…. Het einde van het liedje is dat we letterlijk onze portemonnee omkeren en hem geven wat we bij ons hebben aan contanten, onze 20 luncheuro. En dan laat hij ons gaan… Dat hebben we weer gehad.
Monnaie-gezien platzak, vervolgen we onze weg en stellen vast dat dit oponthoud onze lunchtijd wel erg heeft ingekort. Een beetje opschieten dus. We stoppen bij de eerste beste duur uitziende tent, die accepteert vast credit cards. Voor de zekerheid vragen we dit nog voordat we naar binnen gaan. ‘Mais bien sûr’, antwoordt de ober, een lief oud mannetje.
We lopen met hem mee de zaak in. Hij loodst ons naar de vitrine met gebak. Hij vraagt, naar Claire wijzend: ‘Une tarte pour la petite?’ Ik zeg: ‘Non, maar je veux bien la carte’. Vervolgens krijgen we de menukaart. We bestellen pizza en eten deze in rap tempo op. Claire wordt geknuffeld en beziggehouden door het voltallige personeel. Ons geloof in de Marokkaanse bevolking is weer helemaal terug.
Daarna gaat Bert afrekenen. Hij haalt zijn credit card tevoorschijn en het gezicht van onze vriendelijk ober betrekt: ‘O mais non monsieur, on n’accepte pas de cartes, just cash.’ Hij ontkent ook heftig dat hij een half uur eerder het tegendeel heeft beweerd.
Pffff….Het duurt even maar dan valt bij mij het kwartje: mijn vraag bij binnenkomst of ze cartes de credit accepteren, is door de ober geïnterpreteerd als een vraag of ze ‘tarte pour la petite’ hebben. Hij bevestigt inderdaad dat begrepen te hebben. Hij vond het al raar dat ik geen aandacht voor de gebaksvitrine had.
Afijn, Bert moet dus alsnog een sprintje trekken naar een pinautomaat. Onze aandoenlijke ober komt zich in de tussentijd een paar keer verontschuldigen bij mij. Maar eigenlijk vind ik het wel een goede grap en zit op een gegeven moment dan ook te schaterlachen in dat restaurant. Het mannetje schaterlacht opgelucht met me mee. Ben in 1 klap ook de hele politemanmisere vergeten. Dan komt Bert terug en rekenen we af.
We rijden als de sodemieter naar het vliegveld, leveren onze huurauto in en checken in. Het is daar heerlijk rustig en het personeel neemt uitgebreid de tijd bij ons inchecken. Claire wordt op de bagageband gezet en een paar keer uitgebreid gewogen en zogenaamd met de koffers mee naar achteren gebracht. Vindt ze prachtig natuurlijk en hilariteit alom. Wat een verschil met Schiphol.
Als we in de vertrekhal zijn, valt Claire weer eens languit op de stenen vloer. Ineens is er overal bloed om haar mond. Voordat Claire en ik van de schrik zijn bekomen, zijn al drie man personeel aangesneld en is een docteur opgeroepen. Zelf constateren we al dat ze met een tand door haar lip is gevallen en dat de schade wel mee lijkt te vallen. Maar het personeel staat erop dat we wachten totdat le docteur is gearriveerd.
Die komt aangesneld met een indrukwekkende koffer (Claire schrikt zich te pletter natuurlijk) en onderzoekt Claire zorgvuldig: kaak en tanden. Niets aan de hand gelukkig, alleen desinfecteert hij haar lip. Claire houdt er verder een yoghurtdrankje aan over dat ze krijgt aangeboden van een meelevende toeschouwer. Als de arts klaar is, moeten we een hele formulierwinkel invullen.
Dan vertrekken we op tijd naar Nederland. We hebben weer de beschikking over drie stoelen. Claire slaapt een half uurtje en zit voor de rest rustig op schoot of ligt op een stoel. We stappen om 22.30 in het koude Charleroi uit en rijden met onze auto naar het Van Der Valk hotel in Charleroi dat we hebben geboekt, vlakbij bij het vliegveld.
We checken in en Claire leggen we in bed. Dan lopen we het restaurant en de bar in, in de hoop op een hapje en drankje. Want we barsten van de honger en dorst. Het restaurant is een kwartier dicht maar we kunnen aan de (bijna lege) bar wel Grimbergen van de tap krijgen. Al duurt het even voordat de serveerster bereid is ons te helpen. Tot die tijd negeert ze ons volkomen. En bien sûr spreekt ze alleen Frans. De kaart die behalve drankjes ook snacks vermeldt '24 heures sur 24 heures', blijkt niet de waarheid te spreken: nors wordt ons medegedeeld dat er geen blokje kaas of nootje meer te krijgen is om 23.15.
Bert kan het niet nalaten luid een paar cynische opmerkingen te maken over de Belgische gastvrijheid, want ‘ze verstaan me hier blijkbaar toch niet’ en haalt demonstratief onze laatste zak pistachenootjes uit onze koffer. Die eten we op bij de Grimbergen, die overigens enorm goed smaakt.
Het gevolg is dat de serveerster ons helemaal niets meer schenkt en verwijst naar de man van de receptie. Die is bereid om nog 2 Grimbergen voor ons te tappen en rekent daar vervolgens EUR 0,50 per glas extra voor. We besluiten daarna naar bed te gaan en deze dag verder maar te laten. Saai is het in ieder geval geen moment geweest.
De volgende dag rijden we na het ontbijt naar Utrecht.
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Terugreis (31 januari)
De dag van onze terugreis naar Brussel is een vreemde dag. We beginnen aan het zwembad, in het zonnetje. Serge komt langs om afscheid van ons te nemen. Eigenlijk wil hij niets voor de 2 extra nachten hebben, maar wij betalen wel één nacht.
We laten ook onze buggy, slaapzak en skipak achter waar Claire is uitgegroeid. Serge weet daar een goede bestemming voor bij een bekende die op het platteland woont en een baby heeft. En wij winnen weer wat plek in onze bagage. Later op het vliegveld blijkt dat we ipv de 31,5 kg van de heenreis (1,5 kg teveel) nu 28 kg bij ons hebben, inclusief een paar souvenirtjes.
En dan vertrekken we zo rond twaalven. Eerst gaan we nog even naar een supermarkt om de laatste inkopen te doen. Het plan is daarna nog eens goed te lunchen en dan om 15.00 uur op het vliegveld te arriveren. Onze vlucht gaat om 17.30, dus het avondeten zal er wel bij inschieten. We hebben het ook zo uitgekiend dat we na een laatste tankbeurt nog ongeveer EUR 20 aan dirhams overhouden voor onze lunch.
Dus we gaan op zoek naar een lunchplek met parkeerplekje. Dat valt nog niet mee. Bert rijdt straatje in, straatje uit en ik probeer op de achterbank Claire vast en bezig te houden.
Dan houdt een politie-agent ons aan. Achter hem staat een politie-auto en nog een agent. Ik vind het in eerste instantie niet erg: een mooie Arabier verschijnt aan mijn raampje (Bert wijst altijd standaard naar mij als iemand een poging doet hem wat te vertellen). En hij lijkt nog wel helderziend te zijn ook.
Uit zijn verhaal in gebrekkig Frans denk ik warempel op te maken dat hij ons helpt een parkeerplaats te vinden. Ik versta namelijk iets van ‘Il y avait un stop la-bas, vous voulez voir?’ Genial. En verbeeld ik me nou dat-ie een beetje met me flirt? Maar nee dat zal wel niet, ik schat ‘m minstens 15 jaar jonger dan ik.
Geen sprake echter van een galante Marokkaan. Ik geef toe: de kennis van mijn Frans is erg gekelderd de afgelopen jaren. Heel wat doorvragen en onsamenhangende antwoorden verder (vooral de term PeeVee, triggert mij), is het me helder: hij wil ons een boete geven omdat we ergens een stopbord genegeerd zouden hebben. De boete is eigenlijk 400 dirham (EUR 40), mais, ‘o la la madame, pour la gentillesse’ wil hij het samen met ons arrangeren voor EUR 20. Hij kijkt me olijk knipogend aan…. 'On se comprend hein?'
Pffff… het lijkt erop dat we worden geflest. Pisnijdig ben ik en ik vraag me af of dit wel echte politie is. Maar ik besef ook ineens dat ik geen gordel om heb en niet weet of dat erg is in Marokko. Ook bedenk dat ik geen gezeur wil omdat we over 1,5 uur op het vliegveld moeten zijn en ook nog wat willen eten. Dus ga ik nou op mijn strepen staan en zitten we over een half uur misschien op een of ander vaag (politie)bureau?
Bert zijn humeur hangt helemaal op half zeven en hij zegt niet veel meer dan af en toe tssss…. Het einde van het liedje is dat we letterlijk onze portemonnee omkeren en hem geven wat we bij ons hebben aan contanten, onze 20 luncheuro. En dan laat hij ons gaan… Dat hebben we weer gehad.
Monnaie-gezien platzak, vervolgen we onze weg en stellen vast dat dit oponthoud onze lunchtijd wel erg heeft ingekort. Een beetje opschieten dus. We stoppen bij de eerste beste duur uitziende tent, die accepteert vast credit cards. Voor de zekerheid vragen we dit nog voordat we naar binnen gaan. ‘Mais bien sûr’, antwoordt de ober, een lief oud mannetje.
We lopen met hem mee de zaak in. Hij loodst ons naar de vitrine met gebak. Hij vraagt, naar Claire wijzend: ‘Une tarte pour la petite?’ Ik zeg: ‘Non, maar je veux bien la carte’. Vervolgens krijgen we de menukaart. We bestellen pizza en eten deze in rap tempo op. Claire wordt geknuffeld en beziggehouden door het voltallige personeel. Ons geloof in de Marokkaanse bevolking is weer helemaal terug.
Daarna gaat Bert afrekenen. Hij haalt zijn credit card tevoorschijn en het gezicht van onze vriendelijk ober betrekt: ‘O mais non monsieur, on n’accepte pas de cartes, just cash.’ Hij ontkent ook heftig dat hij een half uur eerder het tegendeel heeft beweerd.
Pffff….Het duurt even maar dan valt bij mij het kwartje: mijn vraag bij binnenkomst of ze cartes de credit accepteren, is door de ober geïnterpreteerd als een vraag of ze ‘tarte pour la petite’ hebben. Hij bevestigt inderdaad dat begrepen te hebben. Hij vond het al raar dat ik geen aandacht voor de gebaksvitrine had.
Afijn, Bert moet dus alsnog een sprintje trekken naar een pinautomaat. Onze aandoenlijke ober komt zich in de tussentijd een paar keer verontschuldigen bij mij. Maar eigenlijk vind ik het wel een goede grap en zit op een gegeven moment dan ook te schaterlachen in dat restaurant. Het mannetje schaterlacht opgelucht met me mee. Ben in 1 klap ook de hele politemanmisere vergeten. Dan komt Bert terug en rekenen we af.
We rijden als de sodemieter naar het vliegveld, leveren onze huurauto in en checken in. Het is daar heerlijk rustig en het personeel neemt uitgebreid de tijd bij ons inchecken. Claire wordt op de bagageband gezet en een paar keer uitgebreid gewogen en zogenaamd met de koffers mee naar achteren gebracht. Vindt ze prachtig natuurlijk en hilariteit alom. Wat een verschil met Schiphol.
Als we in de vertrekhal zijn, valt Claire weer eens languit op de stenen vloer. Ineens is er overal bloed om haar mond. Voordat Claire en ik van de schrik zijn bekomen, zijn al drie man personeel aangesneld en is een docteur opgeroepen. Zelf constateren we al dat ze met een tand door haar lip is gevallen en dat de schade wel mee lijkt te vallen. Maar het personeel staat erop dat we wachten totdat le docteur is gearriveerd.
Die komt aangesneld met een indrukwekkende koffer (Claire schrikt zich te pletter natuurlijk) en onderzoekt Claire zorgvuldig: kaak en tanden. Niets aan de hand gelukkig, alleen desinfecteert hij haar lip. Claire houdt er verder een yoghurtdrankje aan over dat ze krijgt aangeboden van een meelevende toeschouwer. Als de arts klaar is, moeten we een hele formulierwinkel invullen.
Dan vertrekken we op tijd naar Nederland. We hebben weer de beschikking over drie stoelen. Claire slaapt een half uurtje en zit voor de rest rustig op schoot of ligt op een stoel. We stappen om 22.30 in het koude Charleroi uit en rijden met onze auto naar het Van Der Valk hotel in Charleroi dat we hebben geboekt, vlakbij bij het vliegveld.
We checken in en Claire leggen we in bed. Dan lopen we het restaurant en de bar in, in de hoop op een hapje en drankje. Want we barsten van de honger en dorst. Het restaurant is een kwartier dicht maar we kunnen aan de (bijna lege) bar wel Grimbergen van de tap krijgen. Al duurt het even voordat de serveerster bereid is ons te helpen. Tot die tijd negeert ze ons volkomen. En bien sûr spreekt ze alleen Frans. De kaart die behalve drankjes ook snacks vermeldt '24 heures sur 24 heures', blijkt niet de waarheid te spreken: nors wordt ons medegedeeld dat er geen blokje kaas of nootje meer te krijgen is om 23.15.
Bert kan het niet nalaten luid een paar cynische opmerkingen te maken over de Belgische gastvrijheid, want ‘ze verstaan me hier blijkbaar toch niet’ en haalt demonstratief onze laatste zak pistachenootjes uit onze koffer. Die eten we op bij de Grimbergen, die overigens enorm goed smaakt.
Het gevolg is dat de serveerster ons helemaal niets meer schenkt en verwijst naar de man van de receptie. Die is bereid om nog 2 Grimbergen voor ons te tappen en rekent daar vervolgens EUR 0,50 per glas extra voor. We besluiten daarna naar bed te gaan en deze dag verder maar te laten. Saai is het in ieder geval geen moment geweest.
De volgende dag rijden we na het ontbijt naar Utrecht.
(Zie onze website http://maroc2009.hankes.nl voor foto's en verslagen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
