Hsipaw
Door: Wendy
Blijf op de hoogte en volg Wendy
01 December 2006 | Myanmar, Rangoon
Hsipaw (28 november - 1 december) (dag 18 - 21)
Met de bus trekken we de heuvels in rondom Mandalay, richting Hsipaw en Pyin U Lwin. Het plan is om maar 1 nachtje in Hsipaw te blijven om daarna de trein te nemen richting Pyin U Lwin. Het treintraject moet erg mooi zijn (Gokteik-viaduct onder andere) en het stadje Pyin U Lwin moet nog herinneren aan Engelse tijden. Echter in Hsipaw vinden we het zo heerlijk dat we acuut die andere plannen vergeten en drie dagen lekker uitrusten in Hsipaw. Het is een dorpje in de heuvels, niet eens echt hoog, zo'n 500 meter, maar heerlijk koel 's nachts en 's ochtends. Het ligt aan de Dokhtawady-rivier, tussen de rijstvelden en groentebouw (veel watermeloenen), beekjes, watervallen, we vinden het een oase.
Vanuit de guest house waar we zitten maken we 1 dag een tripje naar omringende Shan-villages en voor de rest luieren we wat. Verder zitten we een paar keer heerlijk langs het water bij een heus koffiehuis, met echte koffie! Voor het eerst dat we dit tegenkomen, je ziet hier verder alleen theehuizen, a lot.... En we krijgen daar voor het eerst weer een stukje kaas, een soort mozerella.
Plek van contrasten
Voor ons is deze plek een oase, maar we horen hier ook een aantal verhalen die duidelijk de andere kant van de medaille Burma vertellen. Eigenlijk zijn wij nooit zo op een plek geweest waar paradijs en hel zo dicht bijelkaar liggen. Hier volgen wat anecdotes die we hoorden over deze omgeving en wat zich daar heden ten dage nog afspeelt.
Vanwege de ligging in klimaat kan hier 1 keer per jaar rijst geoogst kan worden, maar de regering verordonneerde drie jaar geleden om 2 keer per jaar te oogsten. Het gevolg: de tweede oogst mislukte volkomen en belangrijke neveninkomsten, het tijdelijk verhuren van stukjes land aan Chinezen tijdens het normaal 'rijstloze seizoen' voor het verbouwen van watermeloenen viel weg... Enorme strop dus.
Aan de andere kant geeft onze gids aan dat de lokale bevolking erg blij is met het toerisme. Sinds het gebied 10 jaar geleden werd opengesteld, komt dit voorzichtig op gang. De mensen hebben wat meer inkomsten en wat hogere levenstandaard, maar vooral is dwangarbeid bijna helemaal verdwenen in deze streek. De regering wil namelijk niet dat toeristen dit zien.
Hsipaw is de hoofdstad van een voormalig Shan-koninkrijk. De Shan is (net als andere minderheden) onafhankelijkheid beloofd in de Onafhankelijkheidsverklaring van Burma in 1947. Ne Win maakte bij de militaire coup van 1962 abrupt een eind aan al dit soort koninkrijken. Het Shanpaleis staat er nog (hebben we niet bezocht). De vrouw van de laatst koning (Inge Sargent) die hier ook heeft gewoond, heeft er een boek over geschreven: 'Twilight over Burma'. Daarna is ze het land moeten ontlvuchten. De neef van de laatste koning, Sao 0o Kya (Mr Donald), heeft hier lange tijd gewoond, maar is vorig jaar veroordeeld tot 13 jaar cel vanwege onder meer het illegaal ontvangen van toeristen (als bewijsmateriaal woog zwaar een zinnetje in de Lonely Planet dat je adviseert om bij hem langs te gaan omdat hij zo boeiend kan vertellen over Burma) en het spotten met de natie. Hierbij woog zwaar zijn uitspraak die hij had gedaan bij de opening van een verderop gelegen brug. De regering had deze nl met veel geld en heisa aangelegd en met veel flair werd-ie geopend. Toen het eerste voertuig erover heen reed, zakte de hele boel in mekaar... Mr Donald zei toen dat dat toch echt niet gebeurd zou zijn in een Shan-koninkrijk...
Ook de boekwinkelhouder waarvan de Lonely Planet zegt dat hij veel informatie over de streek heeft en ook handgemaakte kaarten, blijken strenge restricities te zijn opgelegd door de regering.
Daarnaast horen we dat het slecht gesteld is met het onderwijs in de Shandorpjes. Vaak wordt er wel op een lagere school een leraar geplaatst maar er zijn meestal geen schoolspullen voor de kinderen. De leraar gaat over het algemeen zijn krantje lezen in de klas en geeft aan dat leerlingen best onderwijs kunnen krijgen, maar dan bij hem, privéles, natuurlijk flink betaald. En leerlingen die daarop ingaan en les volgen moeten vervolgens ook weer geld betalen om goed voorbereid te worden op hun examen. Een klein winstpuntje hierbij is dat recent in een dorpje dat aardig wat toeristen ontvangt, laatst een leraar kreeg toegewezen die zelf voor voldoende schoolmateriaal had gezorgd en ook serieus les wilde geven. Zo kwamen er ook veel kinderen naar school (70 ipv de gebruikelijke 10). De regering kwam erachter en plaatste de man over. Het dorp heeft de regering toen gedwongen deze leraar terug te laten keren met dreiging dat ze anders niemand meer in hun dorp wilden ontvangen.
Over het koloiniale stadje Pyin U Lwin dat wat verderop ligt, horen we dat nog een stukje Apartheid in praktijk is. Er staan een aantal mooie huizen er zijn golfclubs etc, die met name bestemd zijn voor de vele militairen met hun gezinnen. Stroom- en watervoorziening is perfect voo hen. Hun kinderen gaan ook naar prima scholen, die echter niet toegankelijk zijn voor anderen.
Terug naar Mandalay
Op de terugweg hebben we onszelf getrakteerd op een shared taxi (5 uur) die toch wat sneller is dan de bus (9 uur) of de trein (12 uur). Het is een wonderbaarlijke goede weg met, op de heenweg mooi uitzicht op de Gotileik-kloof. We zijn dan voor de derde keer in onze guest house AD1 in Mandalay aangekomen. Dat is tevens de laatste keer. Morgen nemen we de boot naar Bagan.
(Zie onze website http://burma.hankes.nl voor foto's en verslagen van onze reis)
Met de bus trekken we de heuvels in rondom Mandalay, richting Hsipaw en Pyin U Lwin. Het plan is om maar 1 nachtje in Hsipaw te blijven om daarna de trein te nemen richting Pyin U Lwin. Het treintraject moet erg mooi zijn (Gokteik-viaduct onder andere) en het stadje Pyin U Lwin moet nog herinneren aan Engelse tijden. Echter in Hsipaw vinden we het zo heerlijk dat we acuut die andere plannen vergeten en drie dagen lekker uitrusten in Hsipaw. Het is een dorpje in de heuvels, niet eens echt hoog, zo'n 500 meter, maar heerlijk koel 's nachts en 's ochtends. Het ligt aan de Dokhtawady-rivier, tussen de rijstvelden en groentebouw (veel watermeloenen), beekjes, watervallen, we vinden het een oase.
Vanuit de guest house waar we zitten maken we 1 dag een tripje naar omringende Shan-villages en voor de rest luieren we wat. Verder zitten we een paar keer heerlijk langs het water bij een heus koffiehuis, met echte koffie! Voor het eerst dat we dit tegenkomen, je ziet hier verder alleen theehuizen, a lot.... En we krijgen daar voor het eerst weer een stukje kaas, een soort mozerella.
Plek van contrasten
Voor ons is deze plek een oase, maar we horen hier ook een aantal verhalen die duidelijk de andere kant van de medaille Burma vertellen. Eigenlijk zijn wij nooit zo op een plek geweest waar paradijs en hel zo dicht bijelkaar liggen. Hier volgen wat anecdotes die we hoorden over deze omgeving en wat zich daar heden ten dage nog afspeelt.
Vanwege de ligging in klimaat kan hier 1 keer per jaar rijst geoogst kan worden, maar de regering verordonneerde drie jaar geleden om 2 keer per jaar te oogsten. Het gevolg: de tweede oogst mislukte volkomen en belangrijke neveninkomsten, het tijdelijk verhuren van stukjes land aan Chinezen tijdens het normaal 'rijstloze seizoen' voor het verbouwen van watermeloenen viel weg... Enorme strop dus.
Aan de andere kant geeft onze gids aan dat de lokale bevolking erg blij is met het toerisme. Sinds het gebied 10 jaar geleden werd opengesteld, komt dit voorzichtig op gang. De mensen hebben wat meer inkomsten en wat hogere levenstandaard, maar vooral is dwangarbeid bijna helemaal verdwenen in deze streek. De regering wil namelijk niet dat toeristen dit zien.
Hsipaw is de hoofdstad van een voormalig Shan-koninkrijk. De Shan is (net als andere minderheden) onafhankelijkheid beloofd in de Onafhankelijkheidsverklaring van Burma in 1947. Ne Win maakte bij de militaire coup van 1962 abrupt een eind aan al dit soort koninkrijken. Het Shanpaleis staat er nog (hebben we niet bezocht). De vrouw van de laatst koning (Inge Sargent) die hier ook heeft gewoond, heeft er een boek over geschreven: 'Twilight over Burma'. Daarna is ze het land moeten ontlvuchten. De neef van de laatste koning, Sao 0o Kya (Mr Donald), heeft hier lange tijd gewoond, maar is vorig jaar veroordeeld tot 13 jaar cel vanwege onder meer het illegaal ontvangen van toeristen (als bewijsmateriaal woog zwaar een zinnetje in de Lonely Planet dat je adviseert om bij hem langs te gaan omdat hij zo boeiend kan vertellen over Burma) en het spotten met de natie. Hierbij woog zwaar zijn uitspraak die hij had gedaan bij de opening van een verderop gelegen brug. De regering had deze nl met veel geld en heisa aangelegd en met veel flair werd-ie geopend. Toen het eerste voertuig erover heen reed, zakte de hele boel in mekaar... Mr Donald zei toen dat dat toch echt niet gebeurd zou zijn in een Shan-koninkrijk...
Ook de boekwinkelhouder waarvan de Lonely Planet zegt dat hij veel informatie over de streek heeft en ook handgemaakte kaarten, blijken strenge restricities te zijn opgelegd door de regering.
Daarnaast horen we dat het slecht gesteld is met het onderwijs in de Shandorpjes. Vaak wordt er wel op een lagere school een leraar geplaatst maar er zijn meestal geen schoolspullen voor de kinderen. De leraar gaat over het algemeen zijn krantje lezen in de klas en geeft aan dat leerlingen best onderwijs kunnen krijgen, maar dan bij hem, privéles, natuurlijk flink betaald. En leerlingen die daarop ingaan en les volgen moeten vervolgens ook weer geld betalen om goed voorbereid te worden op hun examen. Een klein winstpuntje hierbij is dat recent in een dorpje dat aardig wat toeristen ontvangt, laatst een leraar kreeg toegewezen die zelf voor voldoende schoolmateriaal had gezorgd en ook serieus les wilde geven. Zo kwamen er ook veel kinderen naar school (70 ipv de gebruikelijke 10). De regering kwam erachter en plaatste de man over. Het dorp heeft de regering toen gedwongen deze leraar terug te laten keren met dreiging dat ze anders niemand meer in hun dorp wilden ontvangen.
Over het koloiniale stadje Pyin U Lwin dat wat verderop ligt, horen we dat nog een stukje Apartheid in praktijk is. Er staan een aantal mooie huizen er zijn golfclubs etc, die met name bestemd zijn voor de vele militairen met hun gezinnen. Stroom- en watervoorziening is perfect voo hen. Hun kinderen gaan ook naar prima scholen, die echter niet toegankelijk zijn voor anderen.
Terug naar Mandalay
Op de terugweg hebben we onszelf getrakteerd op een shared taxi (5 uur) die toch wat sneller is dan de bus (9 uur) of de trein (12 uur). Het is een wonderbaarlijke goede weg met, op de heenweg mooi uitzicht op de Gotileik-kloof. We zijn dan voor de derde keer in onze guest house AD1 in Mandalay aangekomen. Dat is tevens de laatste keer. Morgen nemen we de boot naar Bagan.
(Zie onze website http://burma.hankes.nl voor foto's en verslagen van onze reis)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
